μικρό μη το παρεξη-
γήστε σας στέλνω για
ενθύμιο να μη μαλισμονείσται".
(φωτογραφία του Στρατή Αχουλιά στον Πεντάλοφο Κοζάνης)
Μοιραία τοποθεσία έλαχε το ύψωμα Τάλιαρος Γρεβενών
Σκοτώθηκε επί τόπου όταν πάτησε παγιδευμένη νάρκη. Από τον ίδιο λόγο πέθανε και ο αδερφός του, Σταύρος, λίγο μετά αφού μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο.
Η τοποθεσία του Τάλιαρου αποδείχτηκε ιδανική για καταφύγιο όχι μόνο της άγριας ζωής, αλλά κι ενός ολόκληρου στρατού. Εδώ, όπως και στον Ζουπανιώτικο Αηλιά, είχε οργανωθεί η γραμμή άμυνας του Δημοκρατικού Στρατού στα μαύρα χρόνια του Εμφυλίου, μιας και τα δύο αυτά βουνά δεσπόζουν στο Βόιο, ενώνονται και φράζουν το δρόμο προς το Γράμμο. Μέσα στα πυκνά δάση είχε στρατοπεδεύσει αόρατη από παντού μία ολόκληρη Ταξιαρχία με δύναμη 600 ανδρών, οι μισοί από τους οποίους βρίσκονταν στον αυχένα του Λυκοκρεμάσματος, τη μοναδική τότε δίοδο για το Επταχώρι, και οι άλλοι μισοί στα υψώματα του Δοτσικού.
Παρόλη την ισχυρή οχύρωση, η άμυνα δεν άντεξε και στις 2 Ιουλίου του 1948 ο Τάλιαρος εγκαταλείφτηκε μετά από σφοδρή μάχη. Από τότε έχει παραμείνει ένας τόπος απομονωμένος, άγριος και άγνωστος, σχεδόν παρθένος από οποιαδήποτε ανθρώπινη δραστηριότητα, κρύβοντας καλά στα σπλάχνα του τις άσχημες μνήμες εκείνου του τραγικού πολέμου.
Τριγύρω υπάρχουν ακόμη τα σημάδια από τα ορύγματα των πολυβολείων, τα ξεκλαρισμένα δέντρα και οι λακκούβες που είχαν ανοίξει οι καταιγιστικοί βομβαρδισμοί των αεροπλάνων και των οβίδων.
Έλληνες εναντίον αδελφών Ελλήνων.
Ένας πόλεμος που φοβίζει ακόμα τους Έλληνες με αποτέλεσμα να τον έχουν απωθήσει στο βάθος του νου και να απαγορεύουν στον εαυτό τους και τους άλλους οποιαδήποτε αναφορά.Μια διαδικασία που κάνει πιθανή τη συνέχισή του ανά πάσα στιγμή.
Όταν ήρθαν τα μαντάτα από την στρατιωτική διοίκηση στη μάνα, έτρεχε ο κόσμος να προστατέψει την χαροκαμένη, παρηγορώντας την και δίνοντας κουράγιο. Κι αυτή τους απαντούσε:
"Μη νοιάζεστε για μένα δεν παθαίνω τίποτα! Τα παιδιά μου κλάψτε που δεν ζουν πια".
Ο Σταύρος Αχουλιάς
