Σάββατο 7 Μαΐου 2016

Ο Άι Γιάννης ο Πρόδρομος



φωτό.  Μ. Θαλασσινού


Ένα ξωκκλήσι της Λαφιώνας που βρίσκεται κρυμμένο στο βελανιδοδάσος βορειοδυτικά του χωριού στη μέση της διαδρομής μεταξύ των άλλων δύο προσκυνημάτων.
  

Το χαρακτηριστικό του τοπίου είναι οι βελανιδιές, που χωρίζουν τα πεύκα του υψώματος Ρούδι από τον ελαιώνα που αρχίζει λίγο πιο κάτω για να χυθεί στον κάμπο και οι όγκοι των βράχων που βρίσκονται γύρω του.
Αλλά και η θέα προς τον κάμπο της Πέτρας, που από εκεί και προς τον άγιο Αλέξανδρο τη ματιά μας την κλέβει η ανοιχτωσιά προς τη θάλασσα και το παραθαλάσσιο τοπίο μέχρι την Άναξο.

 Αρκετές πηγές νερού βρίσκονται στην περιοχή, που σε προηγούμενη εποχή είχε χρησιμοποιήσει το χωριό. Μία από αυτές βρίσκεται στους βράχους κάτω από τις γνώστες συκαμινιές του άι Γιάννη, ενώ πιο πέρα είναι το κρούσταλλο μέσα σε ιδιοκτησία.

Οι κάτοικοι του χωριού τον γιορτάζουν στο τέλος Αυγούστου στη μνήμη του Αποκεφαλισμού του Ιωάννη όπως εορτάζει η Εκκλησία, και ανεβαίνουν το πρωί για τη λειτουργία και μετά τον καφέ στο πλάτωμα μπροστά στο μικρό του κτίσμα.

Πρόκειται για μικρό τετράγωνο  μονόχωρο εκκλησάκι με τετράριχτη κεραμοσκεπή.
Στο εσωτερικό του, που είναι ένα σκαλοπάτι βαθύτερο από τον εξωτερικό χώρο, βρίσκονται βυζαντινά αρχιτεκτονικά μέλη, για τα οποία εικάζεται να ανήκουν σε άγνωστο αρχαιότερο κτίσμα της θέσης αυτής.

Πιθανότερο είναι να μεταφέρθηκαν κάποια στιγμή από τα απομεινάρια του αρχαιολογικού χώρου του Αγ. Αλεξάνδρου, όπως υποθέτει αρχαιολόγος της ανασκαφής εκεί.
Οι προγονοί μας φρόντισαν να ενοποιήσουν τα προσκυνήματα του χωριού.

Οι μουριές ή ασκαμνιές όπως τις θυμούνται οι παλιοί ανάμεσα σε όγκους βράχων, είναι μια από τις αναμνήσεις που συνδέονταν με το τέλος του σχολειού και την αρχή του καλοκαιριού.
Ανεβαίναμε πάνω στα βράχια και μαζεύαμε τα γινομένα ξινόγλυκα μαύρα μούρα, που έβαφαν τα χέρια και τα ρούχα μας. Κάναμε φυσικές σακούλες με το ράψιμο δυο φύλλων της μουριάς και τη γεμίζαμε με τα ευαίσθητα μούρα για να τα μεταφέρουμε.

Είχαν ιδιαίτερη γεύση και σημασία για μας.



Πριν τις μουριές το μέτρημα του ύψους μας στο βράχο που σηματοδοτούσε την είσοδο στην εφηβεία.
Μονοπάτια που θυμίζουν πολλά και είναι ακόμα βατά αλλά για πόσο ακόμα μια που έχει γίνει ο αγροτικός δρόμος και διευκολύνει στην περιοχή την πρόσβαση με αυτοκίνητο, με τις ανάλογες βέβαια επιπτώσεις στο οικοσύστημα.




  
Το χωριό από τη θέση του αγίου Ιωάννη του Προδρόμου της Λαφιώνας.
Συνδυασμός πεύκου και βελανιδιάς στην περιοχή.












Την περιοχή περιδιαβαίνουν αρκετοί τουρίστες από την άνοιξη μέχρι και το φθινόπωρο.
Είναι παρήγορο ότι έχει φροντιστεί το εσωτερικό και ο γύρω χώρος του εξωκκλησίου αρκετά.
Απόδειξη γι' αυτό η παρακάτω φωτογραφία από το τετράδιο εγγραφής ονομάτων μνημοσύνου.

Ένας Σκανδιναβός ζητά να μνημονευτεί. 


Ελπίζουμε να το κάνει ο επόμενος ιερέας που θα περάσει, όπως και να μνημονεύσει όλες τις γενιές, που πέρασαν από τον άγιο και άγγιξαν τους βράχους και τις μουριές του.  

  Η ΕΠΕΤΕΙΟΣ ΤΩΝ 103 ΧΡΟΝΩΝ ΤΗΣ             ΚΟΙΝΟΤΗΤΑΣ      ΛΑΦΙΩΝΑΣ                                              Ήταν 14 Αυγούστου 1919 , ό...