Στον Αϊ Γιώργη

ΤΑ ΠΑΘΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΥ

Το εξωκλήσι του αϊ Γιώργη μας στη Λαφιώνα χτίστηκε το 1885.

«Εγείρεται δια συνδρομής Γ.Μ Καρακάση – Β.Δ.Μ. Μαχαίρα – Ε.Δ. Μαχαίρα – Α.Δ. Μαχαίρα», όπως γράφει η επιγραφή πάνω από την είσοδο του ναϊδρίου, σε θέση περίοπτη που εποπτεύει το χωριό,  όλη την περιοχή της πλαγιάς μέχρι τον κάμπο της Πέτρας ,το Μόλυβο και τη θάλασσα, μέχρι το ακρωτήρι Μπαμπά της Μικρασίας .

Σ' αυτή την επιγραφή έχουμε μια απ' τις λιγοστές μαρτυρίες για την ονομασία του χωριού, ως Λαθιών , όπου το "φ" αντικαθίσταται με "θ" .

    

Αν παρατηρούσες χρόνια πριν τη συμπεριφορά των παλιών , λες και όλοι αισθάνονταν τη ματιά του αγίου προστατευτική, απ’ τα ψηλά, και πολλές φορές γύριζαν  προς το εκκλησάκι και σταυροκοπιούνταν επικαλούμενοι βοήθεια.

Πολλές φορές επιστρέφοντας νύχτα στο σπίτι, γυρνώ το βλέμμα και  κοιτώ , το τρεμουλιαστό φωτάκι στο παραθύρι του, και τον αισθάνομαι σαν συντροφιά, σαν ν’ αγρυπνά και μας έχει στο νου του . Όλο και κάποιος προσκυνητής πάντα περνά και ανάβει τα καντήλια .

 

Πανοραμική θέα από το ύψωμα του Αϊ Γιώργη .



Από τα πρώτα μας χρόνια έχουμε συνδεθεί με τον άγιο αυτό, γιατί η γιορτή του έπεφτε μέσα στις διακοπές του Πάσχα και  όλοι ανεβαίναμε στη λειτουργία και η νεολαία είχε το συνήθειο να παίρνει φαγητά για να μένει μετά την αποχώρηση  των μεγάλων και να διασκεδάζει κάτω από μια μεγάλη κακαβιά , που τώρα έχει ξεριζωθεί για τις ανάγκες του νέου δρόμου .

Τώρα τελευταία πολλές αλλαγές τον περιτριγυρίζουν και καταστρέφουν την παλιά εκείνη εικόνα και όχι πάντα προς το καλύτερο.

Η σιωπή του εκλαμβάνεται ως αδυναμία και δεν είναι λίγες οι φορές, που οι νεοέλληνες κάτοικοι της Λαφιώνας , είτε από ευλάβεια και άγνοια μαζί,  είτε από αδιαφορία, επεμβαίνουν  στο ξωκλήσι αυτό σύμφωνα με τα γούστα τους  και αλλοιώνουν τον παραδοσιακό του χαρακτήρα εσωτερικά αλλά και εξωτερικά ακόμα και στον περιβάλλοντα χώρο .



Βαριά κατασκευή δυσανάλογη για την πρόσοψη τόσο μικρού κτίσματος και αμφίβολου αποτελέσματος.



Είναι μικρότερο από χρόνος το διάστημα που με καλή διάθεση, η δημοτική αρχή υποθέτω , τοποθέτησε κατασκευή με κεραμίδια μπροστά στην είσοδο του Αϊ Γιώργη για να προστατεύεται από τη βροχή. Συγχρόνως για να μονώσει την επαφή της κατασκευής με τον τοίχο χρησιμοποίησε με άσχημο τρόπο και χωρίς να ταιριάζουν παρόμοια μοντέρνα υλικά , ασφαλτόπανο  με ασημί  επιφάνεια . Και δεν έφτανε αυτό αλλά η απροσεξία του μάστορα κάλυψε και τη μαρμάρινη κτητορική επιγραφή που βρίσκεται πάνω από την πόρτα .

        Παρακαλούμε τη νέα Δημοτική αρχή να διορθώσει αυτή την ανορθογραφία όταν θα βρει καιρό.

 

Επί δημαρχίας Παύλου Παπουτσάνη  ένας νέος δρόμος ξαφνικά σκάπτει τα θεμέλια του βράχου και δημιουργεί προϋποθέσεις για κατολίσθηση χωμάτων και όχι μόνο.

Μια μπουλντόζα του Δήμου μας, χωρίς καμία μελέτη και έργα υποδομής , χωρίς άδεια από κανέναν ,δημιουργεί αγροτικό δρόμο για να  εξυπηρετήσει δυο συγκεκριμένες ιδιοκτησίες , αγροκτήματα στην περιοχή .

 Η ανάγκη πρόσβασης των κτημάτων μας με αυτοκίνητο, την σήμερον ημέρα, είναι αυτονόητη αλλά και ο σεβασμός της φύσης αλλά και η ασφάλεια των ιδιοκτησιών των συνανθρώπων μας αποτελεί υποχρέωση όλων .

Ας ακολουθήσουμε τη νόμιμη οδό !  

Δεν πέρασε όμως πολύς καιρός και το Πάσχα του 2010 νέες αυθαίρετες εργασίες με μηχανήματα, πραγματοποιούν νέα επέμβαση διάνοιξης ή βελτίωσης στον ίδιο δρόμο προς τις ίδιες ιδιοκτησίες .

Τα χώματα της διάνοιξης οδηγούνται προς τα ρέματα των όμβριων αλλά και πάνω στο παλιό μονοπάτι που χρησιμοποιούσε το χωριό από πάντα για να ανεβαίνει στον Άγιο, το οποίο έχουν αρχίσει να το ακυρώνουν εδώ και χρόνια άλλοι ιδιοκτήτες της περιοχής, με επέκταση των συνόρων των χωραφιών τους .

Έχουν σημασία οι νόμοι που ορίζουν περιβαλλοντική μελέτη για κάθε έργο όπως οι αγροτικοί δρόμοι, σημασία για το καλό των πολιτών και την αποφυγή μεγαλύτερων ζημιών από την ωφέλεια που προσφέρουν.  Και μάλιστα σε εποχές που τα ακραία καιρικά φαινόμενα τείνουν να γίνουν κανόνας , όπως οι πλημμύρες και οι κατολισθήσεις .     

  

Τα μπάζα της διάνοιξης στο μονοπάτι ανόδου προς το ξωκλήσι.



Εφέτος ήρθε η σειρά του ίδιου του Αϊ Γιώργη και κλήθηκε εσπευσμένα να εξελληνιστεί όπως κάποτε οι ελληνοποιήσεις στους ποδοσφαιριστές και άλλους αθλητές .

Ο Άγιος Γεώργιος εικάζεται ότι είχε πατέρα Έλληνα και παλαιστίνια μητέρα αλλά γενικά ήταν Ρωμαίος  στρατιωτικός και το ενδιαφέρον του πέρα από τη δουλειά του ήταν η αλήθεια του Χριστού και της Εκκλησίας, για την οποία και πέθανε μετά από μαρτύρια .

Για του λόγου το αληθές παραθέτουμε την πιο κάτω φωτογραφία για τη σημαία, η οποία τοποθετήθηκε από συγχωριανό μας και η έπαρσή της  έγινε με την ανάκρουση του εθνικού μας ύμνου από κασετόφωνο αυτοκινήτου !

 

ΑΓΙΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΛΑΦΙΩΝΑΣ.ΚΑΠΟΙΟΙ ΤΟΠΟΘΕΤΗΣΑΝ ΤΗΝ ΣΗΜΑΙΑ ΚΑΙ ΑΚΟΥΣΤΗΚΕ Ο ΕΘΝΙΚΟΣ ΥΜΝΟΣ .ΑΡΑΓΕ ΠΟΙΟΙ ΗΤΑΝ; (ΣΤΕΛΙΟΣ ΚΑΙ ΝΙΚΟΛΑΣ) .

Άγιος Δημήτριος και Άγιος Γεώργιος , πρωτότυπη εικόνα της Μονής Λειμώνος

Δεν έχουν και δεν συνδέονται με καμιά εθνικότητα αμφότεροι οι Άγιοι . Στρατιωτικοί , στη δύναμη του Ρωμαϊκού στρατού, μαρτύρησαν για την πίστη τους και πέθαναν ως ήρωες και ως μάρτυρες .

Η Μάχη του Κλαπάδου

Η απελευθέρωση της Λέσβου



8  Νοεμβρίου 1912,   Εορτή των Ταξιαρχών ,

 εμφανίζεται έξω από το λιμάνι της Μυτιλήνης μια Μοίρα του Ελληνικού στόλου με επικεφαλής το θωρηκτό "Αβέρωφ", πέντε αντιτορπιλικά και ένα υπερωκεάνειο μεταγωγικό συμφωνείται η άμεση παράδοση για την αποφυγή αιματοχυσίας.

Ο  φρούραρχος Γκανή όμως δηλώνει ότι δεν έχει καμιά τέτοια διαταγή και επομένως πρέπει να αντισταθεί. Όλοι διαμαρτύρονται έντονα.

Πεζοναύτες και στρατιώτες από τα πολεμικά πλοία, αποβιβάζονται στην προκυμαία κάτω από τις ζητωκραυγές του πλήθους που είχε συγκεντρωθεί. Η κατάληψη της πόλης και όλων των κυβερνητικών κτιρίων συντελείται αναίμακτα

Τα Ελληνικά στρατεύματα αρχίζουν τον στρατωνισμό στη Μυτιλήνη ενώ τα Τουρκικά που έχουν εγκαταλείψει την πόλη, αποσύρονται στο εσωτερικό του νησιού, με προορισμό τους το στρατόπεδο του Κλαπάδου.

Οι Τούρκοι των χωριών Πέτρας και Μολύβου που βρίσκονται πίσω από τις γραμμές του Γκανή, αρχίζουν τις θηριωδίες στον ελληνικό άμαχο πληθυσμό και βάζουν φωτιά σε σπίτια της Πέτρας. Τη νύκτα κουβαλούν τενεκέδες με πετρέλαιο στο Μόλυβο για να βάλουν και εκεί φωτιές .

2 Δεκεμβρίου

 Ο Διοικητής του αποσπάσματος αντισυνταγματάρχης Απόστολος Συρμακέζης κατανέμει το απόσπασμα σε δύο φάλαγγες αρχίζοντας ουσιαστικά την επιχείρηση εκκαθάρισης των Τούρκων. Η Αριστερή φάλαγγα διανυκτερεύει στους Λάμπου Μύλους ενώ η Δεξιά που περιλαμβάνει και απόσπασμα προσκόπων, στην περιοχή της Θερμής. 
 3 Δεκεμβρίου Η Αριστερή φάλαγγα αρχίζει να κινείται προς Καλλονή ενώ η Δεξιά προς Αγία Παρασκευή.
5 Δεκεμβρίου
Η Αριστερή φάλαγξ συναντά τις εχθρικές δυνάμεις Δυτικά της Μονής Λειμώνος και εμπλέκεται μαζί τους μέχρι το απόγευμα. Ο Συρμακέζης δέχεται στην Καλλονή Τούρκο απεσταλμένο ο οποίος δήθεν για να διαμαρτυρηθεί περί βιαιοπραγιών, προσπαθεί να διερευνήσει ανεπίσημα τις διαπραγματευτικές προθέσεις του αποσπάσματος.

 6 Δεκεμβρίου, Πρωί

 Αρχίζει η κύρια Ελληνική επίθεση κατά του Κλαπάδου με τη συνέχεια της προώθησης της Αριστερής φάλαγγας προς το δύσβατο Σκοτεινοβούνι. Η Δεξιά φάλαγγα φθάνει στον λόφο Πετσοφά και το μεσημέρι ενεργεί ταυτόχρονα διπλή επίθεση στο χωριό Κλαπάδος και τους αναπτυγμένους Τούρκους στρατιώτες. Στις 14:00 καταλαμβάνεται ο λόφος Σκοτεινοβούνι.

7 Δεκεμβρίου

Ο Ελληνικός στρατός στον Κλαπάδο .

 Η συνδυασμένη επίθεση και των δύο φαλάγγων προκαλεί σχεδόν αμέσως Τουρκικό αίτημα για συνάντηση των δύο διοικητών. Η συνάντηση γίνεται στις 11:00 χωρίς όμως ουσιαστικό περιεχόμενο. Ο Τούρκος διοικητής μάλλον προσπαθεί να κερδίσει χρόνο.
 Η επίθεση αρχίζει ξανά στις 14:00 και συνεχίζεται όλο το απόγευμα. Στις 22:00 οι Τούρκοι στέλνουν με απεσταλμένο τους αίτηση παραδόσεως που γίνεται δεκτή.
Το ίδιο βράδυ παρατηρούνται κινήσεις Τουρκικών τμημάτων, που μετακινούνται προς την Στύψη.

 8 Δεκεμβρίου, Ώρα 08:00

 Υπογράφεται στο ύψωμα Πετσοφάς το πρωτόκολλο της παράδοσης των Τουρκικών δυνάμεων. Το μεσημέρι της ίδιας μέρας αρχίζει στο χωριό Κλαπάδος, η παράδοση του Τουρκικού οπλισμού.



Ύψωμα Τυρανίδι (σήμερα), ηρώο πεσόντων .



Ο Κλαπάδος, ήταν ένα χωριό, απέναντι σχεδόν από τη Στύψη. Οι κάτοικοί του ήταν οι περισσότεροι Τούρκοι μουσουλμάνοι και οι λιγότεροι Έλληνες. Γύρω στις 80 τούρκικες οικογένειες.  Είχαν ξεχωριστά νεκροταφεία και ξεχωριστά καφενεία.

 Γύρω στα 1640 ο Κλαπάδος είχε δύο εκκλησίες του Αγίου Ιωάννη του Ευαγγελιστή και της Αγίας Παρασκευής. Είχε 15 σπίτια χριστιανών και 15 "αγαρηνών". Ίσα - ίσα μοιρασμένος δηλαδή.
Το 1850 ο Κλαπάδος κατοικείται μόνο από Τούρκους.

 Έλεγαν οι παλιοί , ότι οι κάτοικοι ήταν τραχείς χειρώνακτες , που δούλευαν το ξύλο και πούλαγαν τις σκαφτές πινακωτές ,σκάφες και άλλα οικιακά χρειαζούμενα,  και απόμακροι λόγω της απομόνωσης πιθανόν και της διαφορετικής τους πίστης. 

Το 1920 ο Κλαπάδος είχε 283 κατοίκους, ενώ το 1928 κατεβαίνει στους 96. Το 1940 αναφέρονται 101 κάτοικοι, προφανώς πρόσφυγες.



Ο τρούλος του ερειπωμένου χαμάμ .


Σήμερα σώζονται κάποια ερείπια και κυρίως το χαμάμ που είναι σε καλύτερη κατάσταση. Σπίτια δεν σώζονται. Κάποια ερείπια μόνο μαρτυρούν παλιές δόξες. Οι τελευταίοι Κλαπαδιώτες εγκατέλειψαν το χωριό μετά τον εμφύλιο πόλεμο.



Οι Τούρκοι είχαν φύγει προ πολλού. Οι Έλληνες εγκαταστάθηκαν στα Δάφια, την Καλλονή και λιγότεροι στη Στύψη.

Ωστόσο μέχρι το 1960 είχαν μείνει τρεις οικογένειες στο άδειο πια χωριό .
Οι κάτοικοι των γύρω χωριών, της Λαφιώνας , Στύψης και Φίλιας, δεν έπαψαν ποτέ να πηγαίνουν κάθε χρόνο στη γιορτή του Ιωάννη του Ευαγγελιστή για να λειτουργήσουν στα χαλάσματα της πρώην εκκλησίας του.
Κάπου στη δεκαετία του ΄60 βρέθηκα και εγώ ανάμεσα στους προσκυνητές , που με ζώα ανεβήκαμε από το χωριό για τη γιορτή και θυμάμαι τον κόσμο ανάμεσα στα ερείπια και τον παπά, μπροστά σε μια σπασμένη αγία τράπεζα πλατιά γυμνή  πέτρα, να ιερουργεί για μας τους παριστάμενους , για όσους έζησαν εκεί , όσους έπεσαν στους αγώνες του έθνους , για όλους .

Ο καταρράχτης του χειμώνα  στον Κλαπάδο.



Κλαπάδος

Διοικητικές μεταβολές

 

Κ. Στύψης Ν. Λέσβου

·  ΦΕΚ 116Α - 28/05/1918
Σύσταση της Κοινότητας με έδρα τον οικισμό Στύψη

·  ΦΕΚ 116Α - 28/05/1918
Ο οικισμός Κλαπάδος προσαρτάται στην Κοινότητα Στύψης

·  ΦΕΚ - 07/04/1951
Ο οικισμός Κλαπάδος καταργείται.

Ο ΑΓΙΟΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ

Με αφορμή την απόφαση να ονομαστεί ο νέος σύλλογος με το όνομα του αγίου της Λαφιώνας είπα ότι είναι ευκαιρία να αναφερθούν μερικά πράγματα γιαυτόν τον άγιο .

 Είναι ένας από τους πιο παλαιούς αγίους που τιμήθηκαν στη Λέσβο. Ήταν γνωστός με τον προσδιορισμό «ο εν Λέσβω» μέχρι τον 15^ο αιώνα .

Κέντρο της γιορτής του ήταν η λάρνακα  με τα λείψανα του, που είναι πλέον κενή από τον 17^ο αιώνα, σ’ ένα ερημικό μέρος κοντά στη Λαφιώνα , γράφει ο αγαπητός Μυτιληνιός πανεπιστημιακός δάσκαλος Ιωάννης Φουντούλης, που έφυγε πια από κοντά μας .

Στην κύρια πλευρά της μονόλιθης λάρνακας είναι χαραγμένη σε πέντε σειρές μεγαλογράμματη επιγραφή ίσως του 5^ου αιώνα και γράφει :

ΟΤΗΣΤΡΙΑΔΟΣΚΗΡΥΞ

ΚΑΙΤΗΣΠΑΡΘΕΝΙΑΣΦΥ

Α ΛΑΞΚΑΙΤΟΥΧΟΥΦΙΛΟΣ Ω

ΕΝΘΑΔΑΙΚΑΤΑΚΙΤΑΙ

ΥΠΕΡΗΜΩΝΕΥΧΟΜΕΝΟΣ

1. Ανώνυμος Λέσβιος υμνογράφος τον 15^ο αι. τον ονομάζει επίσκοπο Αλέξανδρο και του  γράφει μια ακολουθία με καθαρά τοπικό χρώμα, που βρίσκεται στη Μονή Λειμώνος.

2. Άλλος  Λέσβιος πάλι υμνογράφος με το όνομα Λάσκαρης, συντάσσει νέα ακολουθία η οποία βρίσκεται και αυτή στη Μονή Λειμώνος σε χειρόγραφο του 15^ου αι. και ταυτίζει τον Άγιο Αλέξανδρο με τον άγιο Πατριάρχη Αλέξανδρο Αλεξανδρείας .

3. Πολύ αργότερα από τοπική φιλοτιμία, «ο άγιος της Λαφιώνας» θα θεωρηθεί Επίσκοπος Μηθύμνης .

Ως ο άγιος Αλέξανδρος Μηθύμνης ζωγραφίζεται σε τοιχογραφία του βόρειου τοίχου του ιερού βήματος του κεντρικού ναού της Μονής Λειμώνος το 1880 και το 1883 σε μικρή φορητή εικόνα της ίδιας Μονής .

Έτσι , με αυτή την τελευταία τρίτη υπόθεση για την ταυτότητα του αγίου μας, προσπάθησαν κάποιοι, να διαβάσουν διαφορετικά την επιγραφή της λάρνακας , που έτσι και αλλιώς διαβάζεται δύσκολα, όπως ο Ε. Δράκος και ο Π. Παπαγεωργίου διαβάζουν ως εξής :

                   Ο της Τριάδος κήρυξ και της Μεθύμνης Αλέξανδρος ………

Και βέβαια οι υποθέσεις και προτάσεις συνεχίζονται από διάφορους ασχολούμενους με τους 34 και πλέον αγίους της Λέσβου γενικά.

Άρα για μας τους απλούς και μη έχοντες γνώση επιστημονικών κριτηρίων και αρχαίων πηγών , τι μένει και τι σίγουρο έχουμε για τον άγιο της περιοχής μας, για τον άγιο του χωριού μας,  «τον άγιο της Λαφιώνας», όπως λέει και ο αείμνηστος καθηγητής της Θεολογίας του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου  Ι. Φουντούλης ;

Κατά την ταπεινή μου γνώμη το μόνο σίγουρο είναι η μακρόχρονη συνήθεια των κατοίκων της Λαφιώνας να τιμούν κάθε χρόνο με λειτουργία και γλέντι τη μνήμη του Αγίου Αλεξάνδρου την πρωτομαγιά , εκεί στο μικρό και απέριττο ξωκλήσι με τη λάρνακα του αγίου, ένα έθιμο που χάνεται στο βάθος του παρελθόντος . Ενός Αγίου που ανεξάρτητα από το επώνυμο ή την ιδιότητα ή το αξίωμα που είχε τον θεωρεί δικό της και τον αγαπά.  

Τώρα , το ότι την λάρνακα του αγίου τη χρησιμοποιεί ένας άγνωστος βοσκός για παχνί  των ζώων του, που κυκλοφορούν στη μικρή κοιλάδα ,

 ή το ότι ο χώρος εκεί δεν είναι πάντα περιποιημένος και καθαρός και μπορείς να βρεις κουτάκι αναψυκτικού από τα τρία προηγούμενα γλέντια πρωτομαγιάς ,

ή το ότι γίναμε πρωτοσέλιδο σε Μυτιληνιά εφημερίδα οι Λαφιωνιάτες ,γιατί βρέθηκαν σκοτωμένα και κρεμασμένα από τον ονομαστό πλάτανο του αγίου, μια αλεπού και ένα γεράκι  από έναν άγνωστο εξωγήινο (!) , όλα αυτά είναι άλλα θέματα, άσχετα με εμάς και το δικαίωμα που απαιτούμε, να μας ανήκει πάντα το προσκύνημα αυτό του Αγίου Αλεξάνδρου.

Όσο για τις άγριες ορχιδέες της περιοχής που έχουμε καταφέρει να τις λιγοστέψουμε επικίνδυνα μόνο και μόνο για να ζήσουν δυο μέρες στο ανθοδοχείο μας στο σπίτι και όχι στο φυσικό τους περιβάλλον, αποτελεί μια ακόμη απερισκεψία μας.




Πρωτομαγιά στον Αγ. Αλέξανδρο .



22ο Σύνταγμα Πεζικού και η Λαφιώνα

Ένα νέο ενδιαφέρον βιβλίο εκδόθηκε τις μέρες αυτές και παρουσιάστηκε στη Μυτιλήνη τη μέρα της 28ης Οκτωβρίου, μια που αφορά τον πόλεμο του '40 .

Αναφέρεται στο 22ο Σύνταγμα Πεζικού , που είχε συγκροτηθεί στα νησιά του Αιγαίου και στο οποίο επιστρατεύονταν άνδρες από Χίο , Λέσβο, Σάμο από τον Αύγουστο του 1940. Λίγο πριν το ξέσπασμα του πολέμου βρισκόταν στην Αλεξανδρούπολη και γρήγορα προωθήθηκε στο μέτωπο και αποτέλεσε ένα από τα Συντάγματα που συγκροτούσαν τη Μεραρχία Αρχιπελάγους .  Συμμετείχε στις επιχειρήσεις της Κλεισούρας του Πόγραδετς και της Κορυτσάς από το Νοέμβριο του 1940 μέχρι τον Ιανουάριο του 1941.

Ο συγγραφέας του Γεράσιμος Δ. Βενέτας δημοσιεύει υλικό του πατέρα του, που συμμετείχε στο Σύνταγμα αυτό και ως ταχυδρόμος, δηλαδή γράμματα και φωτογραφίες απ' το μέτωπο.

Στο τέλος διαβάζουμε ένα μακρύ κατάλογο με  τραυματίες και  νεκρούς του 22ου 

Συντάγματος και ανάμεσα σ' αυτούς συναντούμε και έναν από τη Λαφιώνα τον Κυριάκο Τατά που γεννήθηκε το 1917 και σκοτώθηκε στο Πόγραδετς 7 Απριλίου 1941 .

Αναφερόμενοι στη μνήμη αυτών του Αλβανικού Μετώπου πρέπει να προσθέσουμε και τα 2 αδέλφια Αχουλιά που σκοτώθηκαν από νάρκες στην Αλβανία, όπως και το Δημήτριο Καζαμία, που χάθηκε στο μέτωπο,  αδερφό του Γεωργίου Καζαμία που γνωρίσαμε οι νεώτεροι .