Περί συλλόγων γενικά!

Με την ευκαιρία των φωτογραφιών του Πάρι Μανάκα(αυτή του Νέαρχου) και του νέου συλλόγου που αισίως έληξε μαθαίνω η πρώτη επίσημη συνάντηση προ Πρωτοδικείου,θυμήθηκα τα εξής:

Στη δεκαετία του '80 οι Λαφιωνιάτες της Αθήνας είχαν συμπήξει έναν πολιτιστικό σύλλογο για να θυμούνται το χωριό να βλέπουν τους χωριανούς και να ασχοληθούν με όσα έθιμα του τόπου τους γίνεται μέσα στην απάνθρωπη Αθήνα .

Νέαρχος Σαχίνης

Την πρώτη περίοδο το Δ.Σ επιλέχτηκε με ανάθεση απ' όλους μέσα σε ατμόσφαιρα ενθουσιασμού σύμπνοιας και συνεργασίας στο Πάρι Κελαϊδίτη  και στο Νέαρχο . Ακολούθησαν συγκεντρώσεις , χοροί , εκδρομές , θυμάμαι Πρωτομαγιάτικη εκδρομή με ψητά αρνιά , εκδρομή στα Τρίκαλα Κορινθίας στο Λουτράκι, γλέντια σε νυχτερινά μαγαζιά και μπουζούκια . Ήταν άδολη και ανιδιοτελής η προσφορά όλων και του Δ.Σ. για την επιτυχία του συλλόγου . Γνωρίστηκαν άνθρωποι που ζούσαν ως άγνωστοι στην ίδια πόλη , δέθηκαν κι αγαπήθηκαν .
Στη δεύτερη περίοδο κάποιοι είπαν ότι πρέπει να κάνουν εκλογές για την ανάδειξη προεδρείου και χωρίς ιδιαίτερη όρεξη ψήφισαν, σαν να μην ήταν ανάγκη και ανέδειξαν πάλι τους ίδιους, ενώ συνέχιζαν να μιλάνε και να χαίρονται την ύπαρξή τους μέσα στο σύλλογο. Το κριτήριο ήταν ποιος θα δουλέψει για το κοινό καλό, όχι τα περί δόξας και εξουσίας .
Σε λίγα χρόνια είχε ο σύλλογος περισσεύματα χρημάτων από διάφορους λόγους και πηγές και έκανε προσφορές στο χωριό και τελευταία φορά που εγώ θυμάμαι ανέλαβε να κάνει ένα έργο στ' αλώνια , που δεν τέλειωσε και δεν φάνηκε λόγω κάποιας προκατάληψης από τους χωριανούς μας : Τι θέλουν τώρα αυτοί οι Αθηναίοι ! Αυτή την εντύπωση τουλάχιστον έχω εγώ.
Ο σκοπός του συλλόγου στέφθηκε με επιτυχία .
Οι συγχωριανοί μαζεύτηκαν , πέρασαν καλά , έχουν καλές αναμνήσεις, όσοι ακόμα ζουν, και έχουν δημιουργήσει για τους νεότερους ένα καλό προηγούμενο, που έχουν χρέος οι τελευταίοι να το λάβουν ως αφετηρία και βάση για να προχωρήσουν σε καλύτερα και "αψηλότερα ".

Φωτογραφίες

Ο καλός φίλος και λάτρης του χωριού μας Παρασκευάς Μανάκας παρακινημένος από άλλους που έκαναν ένα πρώτο βήμα, δημοσίευσε πολλές οικογενειακές φωτογραφίες με μεγάλη αξία για όσους αγαπούν το χωριό σε βάθος χρόνου μελλοντικού ή παρελθοντικού.

Για εμάς  για εσάς , που ξέρατε τους ανθρώπους αυτούς ή είχατε ακούσει για την ύπαρξή τους και τώρα πάλι τους βλέπετε γραμμένους απ’ το φως πάνω στο φωτογραφικό χαρτί σίγουρα θα είχατε ανάλογα συναισθήματα νοσταλγίας με εμάς και συγκίνηση μεγάλη. Δεν είναι ανάγκη να έχει κανείς σχέση συγγενική με τα πρόσωπα αυτά για να συμβεί αυτό.

Και κοντά σ’ αυτό σκέφτομαι για τον κόσμο που έζησε στα ίδια χώματα με μένα , που πέρασε από τα ίδια λιθόστρωτα που πατώ σήμερα κι εγώ, και έφυγαν γενιές και γενιές χωρίς να μπορούμε να υπολογίσουμε, αν και πάντα ήμασταν λίγοι σ’ αυτό το χωριό, μετρημένοι , όχι περισσότεροι από 300 άτομα τα τελευταία τουλάχιστον 60-80 χρόνια.  

Πριν  τον Παρασκευά είχε δημοσιεύσει δυο φωτογραφίες μια  κυρία από Αθήνα κόρη Λαφιωνιάτη εκ των οποίων η μία αρκετά παλιά που έχει ανάγκη από ερμηνεία και είναι λίγο στενάχωρο που σκέφτομαι ότι δεν θα βρεθεί άνθρωπος να βοηθήσει.

 Και θα αρχίσω την παρουσίαση με την εν λόγω φωτογραφία , ελπίζοντας, με την άδεια της
Χριστίνας Φυλακτού, που τη δημοσίευσε.

Δεν ξέρουμε ούτε χρονολογία ούτε μπορούμε να γνωρίσουμε κάποιον εκτός από τον Κ. Πλωμαρίτη,  πρώτο καθήμενο από αριστερά στη δεύτερη σειρά  και  με υπόθεση , ότι δίπλα του κάθεται ο Αντώνης Κυπαρίσσης και στην άλλη πλευρά της σειράς ο Στρατής Πέτρου, (;) πατέρας της σημερινής Ασπασίας παντρεμένης στην Καλλονή και του Νίκου, κάτοικου σήμερα Μυτιλήνης.  Είναι μια φωτογραφία αίνιγμα με τόσους αγνώστους και με άγνωστη ημερομηνία και τόπο που τραβήχτηκε. Αν όμως κρίνουμε από το χρώμα, μας οδηγεί γύρω στο 1950 .

Και στη συνέχεια μια πολύ παλιά φωτογραφία , από την οικογένεια της μητέρας του Πάρι Μανάκα

ανθρώπων, όπως οι δυο γυναίκες , που δεν τις έχουν φτάσει εν ζωή ούτε οι σημερινοί εξηντάρηδες. Η Ουρανία Γελαγώτη και η Βηθλεέμ Γιαλοπούλη , όπως ο Γιάννης Γιαλοπούλης  και η Ιγνατία Γελαγώτη σε νεαρή ηλικία . Υπάρχει παλιότερη φωτογραφία στο χωριό ;
Θα το δείξει το μέλλον !

Νέος Σύλλογος της Λαφιώνας

Αναγγέλθηκε αυτές τις μέρες από τη νέα μας πρόεδρο, που ανέλαβε τα καθήκοντά της με το νέο έτος ,ότι βρίσκεται "στα σκαριά" η δημιουργία ενός συλλόγου για τη Λαφιώνα με δική της πρωτοβουλία , ενός πολιτιστικού συλλόγου που θα έχει να κάνει με το παρελθόν αλλά περισσότερο με το παρόν και το μέλλον του χωριού. Κατ' αρχήν πρέπει να ευχηθούμε στη Βίκη καλή χρονιά, χρόνια πολλά για την ονομαστική της γιορτή και καλή δύναμη στο έργο που αναλαμβάνει σε καιρούς δύσκολους και παράξενους.
Σ' έναν αχανή, για την αρχή τουλάχιστον, Δήμο Λέσβου, όπου ακόμα και τα μεγάλα χωριά που ήταν Δήμοι με τον Καποδίστρια, δηλώνουν ότι φοβούνται να μη χαθούν στα πλαίσια του Καλλικράτη, πόσο περισσότερο να τρέμει ένα χωριουδάκι σαν τη Λαφιώνα μας, για απραξία και αφάνεια . Με τις σκέψεις αυτές ένας σύλλογος ανθρώπων του χωριού, θα μπορούσε να προωθεί τα συμφέροντά του και να παρακινεί όλους για παρουσία στα πράγματα, να αναδεικνύει τα προβλήματα και να καλλιεργεί  ό,τι καλό πρέπει να μένει και να μην ξεχνιέται μέσα στο χρόνο.
Στις 8 Ιανουαρίου οι ενδιαφερόμενοι θα συναντηθούν στο χωριό με δικηγόρο για το θέμα του καταστατικού και η διαδικασία θα προχωρήσει με τα γραφειοκρατικά θέματα.
Όσοι πιστοί μπορούν να προσέλθουν .

Καλή χρονιά και δύναμη στις δυσκολίες !!!!

Ο καιρός της ελιάς

Ο καιρός της ελιάς άρχισε στο χωριό, αν και λίγο νωρίς για φέτος . Οι τελευταίες λιγοστές βροχές έδωσαν όψιμο όγκο στον καρπό και στο ελαιοτριβείο η αναλογία λαδιού-νερού δεν είναι καθόλου ικανοποιητική για τους παραγωγούς, που μαζί με τις τιμές του λαδιού που ακολουθούν πτωτική πορεία, έχουν απογοητευτεί.  Αρκετοί έχουν σταματήσει την ελαιοσυλλογή για το Γενάρη με την ελπίδα περισσότερου λαδιού αναλογικά, σε σχέση με το Νοέμβριο . Η ποιότητα όμως του λαδιού είναι εξαιρετική . 

               Το μάζεμα της ελιάς , από το ζωγράφο Θεόφιλο.

                                                   

                         Οι αρχαίοι Έλληνες ραβδίζουν και μαζεύουν τις ελιές 5000 χρόνια πριν.

                                                              Από αρχαίο αγγείο .

Lactarius deliciosus

Λακτάριος ο νόστιµος

Άρχισε ήδη ο καιρός του αμανίτη !! Είναι το μανιτάρι που συναντάται συχνά στα ξέφωτα του πευκοδάσους και κοντά σε θάμνους περισσότερο και λιγότερο κάτω από πεύκα. Το προτιμούν οι Μυτιληνιοί για τη γεύση του αλλά και επειδή το βρίσκουν εύκολα και σε μεγάλο πληθυσμό στα κοντινά τους δάση.
Ο συνηθισμένος τρόπος μαγειρέματος είναι το τηγάνισμα, αφού πλυθεί καλά και αλατισθεί για να αρχίσουν να φεύγουν τα υγρά του .
Τον καιρό αυτό οι ορδές των ευκαιριακών κυνηγών μανιταριών θα περάσουν με τα τζιπ και τις μηχανές από το ρούδι και την περιοχή του Κλαπάδου για να  οργώσουν κυριολεκτικά το πευκοδάσος και να σκουπίσουν οτιδήποτε συναντήσουν και όσα και να βρουν, αδιαφορώντας για τους επόμενους συνανθρώπους τους.

 Έτοιμοι για το τηγάνι . Βρήκα 10 κομμάτια στο πευκοδάσος πριν την Καλλονή .Όλοι νεαροί και φρέσκοι ανάμεσα σε χαμηλή βλάστηση και αραιά χορτάρια .
Για περισσότερες πληροφορίες για αμανίτες , περιοχές , είδη και προφυλάξεις από τους υπαρκτούς κινδύνους των μανιταριών :  στις ιστοσελίδες των μανιταρόφιλων ανά την Ελλάδα και ειδικά της Λέσβου, που έχει αρκετούς γνώστες . http://manitarilesvos.blogspot.com/

Η Εκκλησία μας

        Την ημέρα των εκλογών του Νοεμβρίου θελήσαμε να προσκυνήσουμε στην Εκκλησία του χωριού αλλά τη βρήκαμε κλειστή, όπως και τις προηγούμενες φορές που βρεθήκαμε στο χωριό . Και τις πρωινές ώρες και το απόγευμα .

Η εκκλησία της Λαφιώνας στο όνομα της Κοίμησης της Θεοτόκου ,ένα μακρόστενο κτήριο στριμωγμένο μέσα στον οικιστικό ιστό του χωριού, είναι ναός ρυθμού τρίκλιτης βασιλικής με αμφίριχτη κεραμοσκεπή , από μέσα σε σχήμα σκάφης σοβατισμένη στο πλάι και ζωγραφισμένη με εξαπτέρυγα και τους Ευαγγελιστές , όπως οι περισσότερες εκκλησίες της Λέσβου η οποία κτίστηκε το 1807 και ανακαινίστηκε το 1920. Έχει αξιόλογο ξυλόγλυπτο τέμπλο, με όμορφες λαϊκότροπες εικόνες. Λέγεται ότι κατασκευάστηκε στην Σμύρνη και μεταφέρονταν με ιστιοφόρο για αλλού. Όμως μεγάλη θαλασσοταραχή έφερε το καράβι στην παραλία της Πέτρας και από κει στην εκκλησιά της Θεοτόκου.   

Το πρώτο  πρόβλημα του ναού μας είναι η επανειλημμένη εισροή νερών από την κεραμοσκεπή και η καταστροφή σοβάδων και μέρους από τις ζωγραφιές όπως και μερικά κομμάτια από τον ξύλινο ρομβοειδή διάκοσμο στο σκαφοειδή θόλο. Ελπίζουμε ότι οι φετινές εργασίες του φθινοπώρου στα κεραμίδια θα σταματήσουν τα νερά.  Άλλο πρόβλημα είναι η καταστροφή έστω και με αργούς ρυθμούς του τέμπλου, από ξυλοφάγα έντομα , πρόβλημα που επιχείρησε να το σταματήσει πριν μερικά χρόνια η Αρχαιολογική Υπηρεσία με συντηρητικές επεμβάσεις εντομοκτόνων . 

Πρόβλημα αποτελεί ακόμα και οι κάθε είδους επέμβαση είτε αυθαίρετοι χρωματισμοί του εσωτερικού χώρου είτε επισκευαστικές ή εργασίες προσθηκών στα κουφώματα του ναού, που κατά καιρούς έχει παρατηρηθεί, χωρίς τις συμβουλές της αρμόδιας υπηρεσίας .