Η Μάχη του Κλαπάδου

Η απελευθέρωση της Λέσβου



8  Νοεμβρίου 1912,   Εορτή των Ταξιαρχών ,

 εμφανίζεται έξω από το λιμάνι της Μυτιλήνης μια Μοίρα του Ελληνικού στόλου με επικεφαλής το θωρηκτό "Αβέρωφ", πέντε αντιτορπιλικά και ένα υπερωκεάνειο μεταγωγικό συμφωνείται η άμεση παράδοση για την αποφυγή αιματοχυσίας.

Ο  φρούραρχος Γκανή όμως δηλώνει ότι δεν έχει καμιά τέτοια διαταγή και επομένως πρέπει να αντισταθεί. Όλοι διαμαρτύρονται έντονα.

Πεζοναύτες και στρατιώτες από τα πολεμικά πλοία, αποβιβάζονται στην προκυμαία κάτω από τις ζητωκραυγές του πλήθους που είχε συγκεντρωθεί. Η κατάληψη της πόλης και όλων των κυβερνητικών κτιρίων συντελείται αναίμακτα

Τα Ελληνικά στρατεύματα αρχίζουν τον στρατωνισμό στη Μυτιλήνη ενώ τα Τουρκικά που έχουν εγκαταλείψει την πόλη, αποσύρονται στο εσωτερικό του νησιού, με προορισμό τους το στρατόπεδο του Κλαπάδου.

Οι Τούρκοι των χωριών Πέτρας και Μολύβου που βρίσκονται πίσω από τις γραμμές του Γκανή, αρχίζουν τις θηριωδίες στον ελληνικό άμαχο πληθυσμό και βάζουν φωτιά σε σπίτια της Πέτρας. Τη νύκτα κουβαλούν τενεκέδες με πετρέλαιο στο Μόλυβο για να βάλουν και εκεί φωτιές .

2 Δεκεμβρίου

 Ο Διοικητής του αποσπάσματος αντισυνταγματάρχης Απόστολος Συρμακέζης κατανέμει το απόσπασμα σε δύο φάλαγγες αρχίζοντας ουσιαστικά την επιχείρηση εκκαθάρισης των Τούρκων. Η Αριστερή φάλαγγα διανυκτερεύει στους Λάμπου Μύλους ενώ η Δεξιά που περιλαμβάνει και απόσπασμα προσκόπων, στην περιοχή της Θερμής. 
 3 Δεκεμβρίου Η Αριστερή φάλαγγα αρχίζει να κινείται προς Καλλονή ενώ η Δεξιά προς Αγία Παρασκευή.
5 Δεκεμβρίου
Η Αριστερή φάλαγξ συναντά τις εχθρικές δυνάμεις Δυτικά της Μονής Λειμώνος και εμπλέκεται μαζί τους μέχρι το απόγευμα. Ο Συρμακέζης δέχεται στην Καλλονή Τούρκο απεσταλμένο ο οποίος δήθεν για να διαμαρτυρηθεί περί βιαιοπραγιών, προσπαθεί να διερευνήσει ανεπίσημα τις διαπραγματευτικές προθέσεις του αποσπάσματος.

 6 Δεκεμβρίου, Πρωί

 Αρχίζει η κύρια Ελληνική επίθεση κατά του Κλαπάδου με τη συνέχεια της προώθησης της Αριστερής φάλαγγας προς το δύσβατο Σκοτεινοβούνι. Η Δεξιά φάλαγγα φθάνει στον λόφο Πετσοφά και το μεσημέρι ενεργεί ταυτόχρονα διπλή επίθεση στο χωριό Κλαπάδος και τους αναπτυγμένους Τούρκους στρατιώτες. Στις 14:00 καταλαμβάνεται ο λόφος Σκοτεινοβούνι.

7 Δεκεμβρίου

Ο Ελληνικός στρατός στον Κλαπάδο .

 Η συνδυασμένη επίθεση και των δύο φαλάγγων προκαλεί σχεδόν αμέσως Τουρκικό αίτημα για συνάντηση των δύο διοικητών. Η συνάντηση γίνεται στις 11:00 χωρίς όμως ουσιαστικό περιεχόμενο. Ο Τούρκος διοικητής μάλλον προσπαθεί να κερδίσει χρόνο.
 Η επίθεση αρχίζει ξανά στις 14:00 και συνεχίζεται όλο το απόγευμα. Στις 22:00 οι Τούρκοι στέλνουν με απεσταλμένο τους αίτηση παραδόσεως που γίνεται δεκτή.
Το ίδιο βράδυ παρατηρούνται κινήσεις Τουρκικών τμημάτων, που μετακινούνται προς την Στύψη.

 8 Δεκεμβρίου, Ώρα 08:00

 Υπογράφεται στο ύψωμα Πετσοφάς το πρωτόκολλο της παράδοσης των Τουρκικών δυνάμεων. Το μεσημέρι της ίδιας μέρας αρχίζει στο χωριό Κλαπάδος, η παράδοση του Τουρκικού οπλισμού.



Ύψωμα Τυρανίδι (σήμερα), ηρώο πεσόντων .



Ο Κλαπάδος, ήταν ένα χωριό, απέναντι σχεδόν από τη Στύψη. Οι κάτοικοί του ήταν οι περισσότεροι Τούρκοι μουσουλμάνοι και οι λιγότεροι Έλληνες. Γύρω στις 80 τούρκικες οικογένειες.  Είχαν ξεχωριστά νεκροταφεία και ξεχωριστά καφενεία.

 Γύρω στα 1640 ο Κλαπάδος είχε δύο εκκλησίες του Αγίου Ιωάννη του Ευαγγελιστή και της Αγίας Παρασκευής. Είχε 15 σπίτια χριστιανών και 15 "αγαρηνών". Ίσα - ίσα μοιρασμένος δηλαδή.
Το 1850 ο Κλαπάδος κατοικείται μόνο από Τούρκους.

 Έλεγαν οι παλιοί , ότι οι κάτοικοι ήταν τραχείς χειρώνακτες , που δούλευαν το ξύλο και πούλαγαν τις σκαφτές πινακωτές ,σκάφες και άλλα οικιακά χρειαζούμενα,  και απόμακροι λόγω της απομόνωσης πιθανόν και της διαφορετικής τους πίστης. 

Το 1920 ο Κλαπάδος είχε 283 κατοίκους, ενώ το 1928 κατεβαίνει στους 96. Το 1940 αναφέρονται 101 κάτοικοι, προφανώς πρόσφυγες.



Ο τρούλος του ερειπωμένου χαμάμ .


Σήμερα σώζονται κάποια ερείπια και κυρίως το χαμάμ που είναι σε καλύτερη κατάσταση. Σπίτια δεν σώζονται. Κάποια ερείπια μόνο μαρτυρούν παλιές δόξες. Οι τελευταίοι Κλαπαδιώτες εγκατέλειψαν το χωριό μετά τον εμφύλιο πόλεμο.



Οι Τούρκοι είχαν φύγει προ πολλού. Οι Έλληνες εγκαταστάθηκαν στα Δάφια, την Καλλονή και λιγότεροι στη Στύψη.

Ωστόσο μέχρι το 1960 είχαν μείνει τρεις οικογένειες στο άδειο πια χωριό .
Οι κάτοικοι των γύρω χωριών, της Λαφιώνας , Στύψης και Φίλιας, δεν έπαψαν ποτέ να πηγαίνουν κάθε χρόνο στη γιορτή του Ιωάννη του Ευαγγελιστή για να λειτουργήσουν στα χαλάσματα της πρώην εκκλησίας του.
Κάπου στη δεκαετία του ΄60 βρέθηκα και εγώ ανάμεσα στους προσκυνητές , που με ζώα ανεβήκαμε από το χωριό για τη γιορτή και θυμάμαι τον κόσμο ανάμεσα στα ερείπια και τον παπά, μπροστά σε μια σπασμένη αγία τράπεζα πλατιά γυμνή  πέτρα, να ιερουργεί για μας τους παριστάμενους , για όσους έζησαν εκεί , όσους έπεσαν στους αγώνες του έθνους , για όλους .

Ο καταρράχτης του χειμώνα  στον Κλαπάδο.



Κλαπάδος

Διοικητικές μεταβολές

 

Κ. Στύψης Ν. Λέσβου

·  ΦΕΚ 116Α - 28/05/1918
Σύσταση της Κοινότητας με έδρα τον οικισμό Στύψη

·  ΦΕΚ 116Α - 28/05/1918
Ο οικισμός Κλαπάδος προσαρτάται στην Κοινότητα Στύψης

·  ΦΕΚ - 07/04/1951
Ο οικισμός Κλαπάδος καταργείται.

μικρός το "δέμας" αλλ' άξιος !

Για την απλότητα του ανθρώπου θε' να γράψω.
και την ευθύτητα, το κέφι, και το γέλιο,
που γέμιζε το δρόμο του χωριού μας,
και στην παρέα και το καφενείο.
Έφυγε πολύ νωρίς .
Υποθέτω πριν προλάβει να ολοκληρώσει όσα είχε στο μυαλό του. Και ήταν πολλά αυτά που ήθελε αλλά και αυτά που ήδη είχε κάνει .
Ξεκινώντας από οικογένεια φτωχή όπως οι περισσότεροι στο χωριό,με το ανήσυχο μυαλό του δεν άφησε κανένα επάγγελμα χωρίς να περάσει και να το μάθει.
Από μικρό παιδί τον θυμάμαι να ασχολείται με την κτηνοτροφία και με ότι περνούσε απ το χέρι του. Αργότερα πήγε στη σχολή μαγείρων της Θερμής και αποφοίτησε και πάλι, σε λίγο έμαθε κουρέας .Αλλά τα επόμενα χρόνια  θα βρεθεί στις οικοδομές να ασχολείται σε όλα τα πόστα .
Φωνακλάς και πειραχτήρι μιλούσε με όλο τον κόσμο και τους πείραζε όλους στις γειτονιές και στους καφενέδες τρυπώνωντας στις υποθέσεις τους , τρυπομάτης όπως ήταν δεν του ξέφευγε κανένας .
Τη Μόνικα τη γνώρισε στο Μόλυβο και όταν χρειάστηκε να φύγει στη Γερμανία μια και δεν υπήρχαν λύσεις εργασίας και για τους δυο στον τόπο του, δε δίστασε καθόλου να ξενιτευτεί παρά την αγάπη του στο χωριό. Έτσι θα αφήσει το σπιτάκι του που το είχε φτιάξει μόνος του και θα εγκατασταθεί στο Havixbec του Münster στη Βόρεια Γερμανία μια περιοχή που επικρατεί συννεφιά τους δέκα από τους δώδεκα μήνες. Πολλοί φίλοι τότε λέγαμε ότι ο Βασίλης δεν θα αντέξει και θα γυρίσει στον ήλιο της Μυτιλήνης . Αυτός όμως όχι μόνο δούλεψε χρόνια στην οικοδομή της νέας πατρίδας του με μεράκι αλλά και ειδικεύτηκε πολύ γρήγορα στην κατασκευή πρόσθετων μπαλκονιών στα παραδοσιακά κτίσματα της Γερμανίας, προσαρμοσμένος στο κλίμα και στον παράξενο για Έλληνα χαρακτήρα των Γερμανών που τους αντιμετώπιζε με θάρρος και χωρίς κατωτερότητα . Έμαθε τη γλώσσα τους γρήγορα και τη μιλούσε χωρίς να δίνει σημασία στα λάθη.
Έκανε μια πολύ όμορφη και ζηλευτή οικογένεια με δυο όμορφες και πανέξυπνες κόρες , που μαζί με τη Μόνικα τον αγαπούσαν πολύ .
Στην πρώτη πενταετία ξενιτιάς ο Βασιλάκης επιχειρεί νέο άλμα στη ζωή του, και  χτίζει σπίτι στη νέα πατρίδα για να έχει ακόμα και εκεί το δικό του κεραμίδι . Κανένας μετανάστης δεν το τόλμησε τουλάχιστον τόσο γρήγορα.
Ο Βασίλης ο αγράμματος αλλά πάντα μορφωμένος κοινωνικά, ξεπέρασε πολλούς του φίλους σε όλα τα στάδια της ζωής και θα συνέχιζε να κερδίζει στη ζωή όση ζωή κι αν του έδινε ακόμα ο θεός !
Πάντα ενεργητικός δραστήριος και με θετική σκέψη δεν τον θυμάμαι να γκρινιάζει ποτέ για τα προβλήματα, για τη ζωή για οτιδήποτε . Θεωρούσε όλο τον κόσμο παρέα του και δεν ξεχώριζε κάποιους .
΄΄Ετσι θα τον θυμούμαστε φίλο με όλους . Κι έτσι θα παρηγορηθούμε, που θα τον σκεπάζει ξένη γη, μια γη που την μετάλλαξε δική του φίλη με τη δύναμη που είχε μέσα του.
Ας τον θυμούνται με αγάπη και οι φίλοι του και οι δικοί του στη Γερμανία τον ζεστό Έλληνα που δεν κράταγε τους ευρωπαϊκούς τύπους αλλά που έφτιαχνε την παρέα ζεστή με τους δικούς του νόμους.
Καλό ταξίδι Βασιλάκι καλό ταξίδι ...
                                                                                         ( ένας απ' τους φίλους σου).

Ο ΑΓΙΟΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ

Με αφορμή την απόφαση να ονομαστεί ο νέος σύλλογος με το όνομα του αγίου της Λαφιώνας είπα ότι είναι ευκαιρία να αναφερθούν μερικά πράγματα γιαυτόν τον άγιο .

 Είναι ένας από τους πιο παλαιούς αγίους που τιμήθηκαν στη Λέσβο. Ήταν γνωστός με τον προσδιορισμό «ο εν Λέσβω» μέχρι τον 15^ο αιώνα .

Κέντρο της γιορτής του ήταν η λάρνακα  με τα λείψανα του, που είναι πλέον κενή από τον 17^ο αιώνα, σ’ ένα ερημικό μέρος κοντά στη Λαφιώνα , γράφει ο αγαπητός Μυτιληνιός πανεπιστημιακός δάσκαλος Ιωάννης Φουντούλης, που έφυγε πια από κοντά μας .

Στην κύρια πλευρά της μονόλιθης λάρνακας είναι χαραγμένη σε πέντε σειρές μεγαλογράμματη επιγραφή ίσως του 5^ου αιώνα και γράφει :

ΟΤΗΣΤΡΙΑΔΟΣΚΗΡΥΞ

ΚΑΙΤΗΣΠΑΡΘΕΝΙΑΣΦΥ

Α ΛΑΞΚΑΙΤΟΥΧΟΥΦΙΛΟΣ Ω

ΕΝΘΑΔΑΙΚΑΤΑΚΙΤΑΙ

ΥΠΕΡΗΜΩΝΕΥΧΟΜΕΝΟΣ

1. Ανώνυμος Λέσβιος υμνογράφος τον 15^ο αι. τον ονομάζει επίσκοπο Αλέξανδρο και του  γράφει μια ακολουθία με καθαρά τοπικό χρώμα, που βρίσκεται στη Μονή Λειμώνος.

2. Άλλος  Λέσβιος πάλι υμνογράφος με το όνομα Λάσκαρης, συντάσσει νέα ακολουθία η οποία βρίσκεται και αυτή στη Μονή Λειμώνος σε χειρόγραφο του 15^ου αι. και ταυτίζει τον Άγιο Αλέξανδρο με τον άγιο Πατριάρχη Αλέξανδρο Αλεξανδρείας .

3. Πολύ αργότερα από τοπική φιλοτιμία, «ο άγιος της Λαφιώνας» θα θεωρηθεί Επίσκοπος Μηθύμνης .

Ως ο άγιος Αλέξανδρος Μηθύμνης ζωγραφίζεται σε τοιχογραφία του βόρειου τοίχου του ιερού βήματος του κεντρικού ναού της Μονής Λειμώνος το 1880 και το 1883 σε μικρή φορητή εικόνα της ίδιας Μονής .

Έτσι , με αυτή την τελευταία τρίτη υπόθεση για την ταυτότητα του αγίου μας, προσπάθησαν κάποιοι, να διαβάσουν διαφορετικά την επιγραφή της λάρνακας , που έτσι και αλλιώς διαβάζεται δύσκολα, όπως ο Ε. Δράκος και ο Π. Παπαγεωργίου διαβάζουν ως εξής :

                   Ο της Τριάδος κήρυξ και της Μεθύμνης Αλέξανδρος ………

Και βέβαια οι υποθέσεις και προτάσεις συνεχίζονται από διάφορους ασχολούμενους με τους 34 και πλέον αγίους της Λέσβου γενικά.

Άρα για μας τους απλούς και μη έχοντες γνώση επιστημονικών κριτηρίων και αρχαίων πηγών , τι μένει και τι σίγουρο έχουμε για τον άγιο της περιοχής μας, για τον άγιο του χωριού μας,  «τον άγιο της Λαφιώνας», όπως λέει και ο αείμνηστος καθηγητής της Θεολογίας του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου  Ι. Φουντούλης ;

Κατά την ταπεινή μου γνώμη το μόνο σίγουρο είναι η μακρόχρονη συνήθεια των κατοίκων της Λαφιώνας να τιμούν κάθε χρόνο με λειτουργία και γλέντι τη μνήμη του Αγίου Αλεξάνδρου την πρωτομαγιά , εκεί στο μικρό και απέριττο ξωκλήσι με τη λάρνακα του αγίου, ένα έθιμο που χάνεται στο βάθος του παρελθόντος . Ενός Αγίου που ανεξάρτητα από το επώνυμο ή την ιδιότητα ή το αξίωμα που είχε τον θεωρεί δικό της και τον αγαπά.  

Τώρα , το ότι την λάρνακα του αγίου τη χρησιμοποιεί ένας άγνωστος βοσκός για παχνί  των ζώων του, που κυκλοφορούν στη μικρή κοιλάδα ,

 ή το ότι ο χώρος εκεί δεν είναι πάντα περιποιημένος και καθαρός και μπορείς να βρεις κουτάκι αναψυκτικού από τα τρία προηγούμενα γλέντια πρωτομαγιάς ,

ή το ότι γίναμε πρωτοσέλιδο σε Μυτιληνιά εφημερίδα οι Λαφιωνιάτες ,γιατί βρέθηκαν σκοτωμένα και κρεμασμένα από τον ονομαστό πλάτανο του αγίου, μια αλεπού και ένα γεράκι  από έναν άγνωστο εξωγήινο (!) , όλα αυτά είναι άλλα θέματα, άσχετα με εμάς και το δικαίωμα που απαιτούμε, να μας ανήκει πάντα το προσκύνημα αυτό του Αγίου Αλεξάνδρου.

Όσο για τις άγριες ορχιδέες της περιοχής που έχουμε καταφέρει να τις λιγοστέψουμε επικίνδυνα μόνο και μόνο για να ζήσουν δυο μέρες στο ανθοδοχείο μας στο σπίτι και όχι στο φυσικό τους περιβάλλον, αποτελεί μια ακόμη απερισκεψία μας.




Πρωτομαγιά στον Αγ. Αλέξανδρο .



Περί συλλόγων γενικά!

Με την ευκαιρία των φωτογραφιών του Πάρι Μανάκα(αυτή του Νέαρχου) και του νέου συλλόγου που αισίως έληξε μαθαίνω η πρώτη επίσημη συνάντηση προ Πρωτοδικείου,θυμήθηκα τα εξής:

Στη δεκαετία του '80 οι Λαφιωνιάτες της Αθήνας είχαν συμπήξει έναν πολιτιστικό σύλλογο για να θυμούνται το χωριό να βλέπουν τους χωριανούς και να ασχοληθούν με όσα έθιμα του τόπου τους γίνεται μέσα στην απάνθρωπη Αθήνα .

Νέαρχος Σαχίνης

Την πρώτη περίοδο το Δ.Σ επιλέχτηκε με ανάθεση απ' όλους μέσα σε ατμόσφαιρα ενθουσιασμού σύμπνοιας και συνεργασίας στο Πάρι Κελαϊδίτη  και στο Νέαρχο . Ακολούθησαν συγκεντρώσεις , χοροί , εκδρομές , θυμάμαι Πρωτομαγιάτικη εκδρομή με ψητά αρνιά , εκδρομή στα Τρίκαλα Κορινθίας στο Λουτράκι, γλέντια σε νυχτερινά μαγαζιά και μπουζούκια . Ήταν άδολη και ανιδιοτελής η προσφορά όλων και του Δ.Σ. για την επιτυχία του συλλόγου . Γνωρίστηκαν άνθρωποι που ζούσαν ως άγνωστοι στην ίδια πόλη , δέθηκαν κι αγαπήθηκαν .
Στη δεύτερη περίοδο κάποιοι είπαν ότι πρέπει να κάνουν εκλογές για την ανάδειξη προεδρείου και χωρίς ιδιαίτερη όρεξη ψήφισαν, σαν να μην ήταν ανάγκη και ανέδειξαν πάλι τους ίδιους, ενώ συνέχιζαν να μιλάνε και να χαίρονται την ύπαρξή τους μέσα στο σύλλογο. Το κριτήριο ήταν ποιος θα δουλέψει για το κοινό καλό, όχι τα περί δόξας και εξουσίας .
Σε λίγα χρόνια είχε ο σύλλογος περισσεύματα χρημάτων από διάφορους λόγους και πηγές και έκανε προσφορές στο χωριό και τελευταία φορά που εγώ θυμάμαι ανέλαβε να κάνει ένα έργο στ' αλώνια , που δεν τέλειωσε και δεν φάνηκε λόγω κάποιας προκατάληψης από τους χωριανούς μας : Τι θέλουν τώρα αυτοί οι Αθηναίοι ! Αυτή την εντύπωση τουλάχιστον έχω εγώ.
Ο σκοπός του συλλόγου στέφθηκε με επιτυχία .
Οι συγχωριανοί μαζεύτηκαν , πέρασαν καλά , έχουν καλές αναμνήσεις, όσοι ακόμα ζουν, και έχουν δημιουργήσει για τους νεότερους ένα καλό προηγούμενο, που έχουν χρέος οι τελευταίοι να το λάβουν ως αφετηρία και βάση για να προχωρήσουν σε καλύτερα και "αψηλότερα ".

Φωτογραφίες

Ο καλός φίλος και λάτρης του χωριού μας Παρασκευάς Μανάκας παρακινημένος από άλλους που έκαναν ένα πρώτο βήμα, δημοσίευσε πολλές οικογενειακές φωτογραφίες με μεγάλη αξία για όσους αγαπούν το χωριό σε βάθος χρόνου μελλοντικού ή παρελθοντικού.

Για εμάς  για εσάς , που ξέρατε τους ανθρώπους αυτούς ή είχατε ακούσει για την ύπαρξή τους και τώρα πάλι τους βλέπετε γραμμένους απ’ το φως πάνω στο φωτογραφικό χαρτί σίγουρα θα είχατε ανάλογα συναισθήματα νοσταλγίας με εμάς και συγκίνηση μεγάλη. Δεν είναι ανάγκη να έχει κανείς σχέση συγγενική με τα πρόσωπα αυτά για να συμβεί αυτό.

Και κοντά σ’ αυτό σκέφτομαι για τον κόσμο που έζησε στα ίδια χώματα με μένα , που πέρασε από τα ίδια λιθόστρωτα που πατώ σήμερα κι εγώ, και έφυγαν γενιές και γενιές χωρίς να μπορούμε να υπολογίσουμε, αν και πάντα ήμασταν λίγοι σ’ αυτό το χωριό, μετρημένοι , όχι περισσότεροι από 300 άτομα τα τελευταία τουλάχιστον 60-80 χρόνια.  

Πριν  τον Παρασκευά είχε δημοσιεύσει δυο φωτογραφίες μια  κυρία από Αθήνα κόρη Λαφιωνιάτη εκ των οποίων η μία αρκετά παλιά που έχει ανάγκη από ερμηνεία και είναι λίγο στενάχωρο που σκέφτομαι ότι δεν θα βρεθεί άνθρωπος να βοηθήσει.

 Και θα αρχίσω την παρουσίαση με την εν λόγω φωτογραφία , ελπίζοντας, με την άδεια της
Χριστίνας Φυλακτού, που τη δημοσίευσε.

Δεν ξέρουμε ούτε χρονολογία ούτε μπορούμε να γνωρίσουμε κάποιον εκτός από τον Κ. Πλωμαρίτη,  πρώτο καθήμενο από αριστερά στη δεύτερη σειρά  και  με υπόθεση , ότι δίπλα του κάθεται ο Αντώνης Κυπαρίσσης και στην άλλη πλευρά της σειράς ο Στρατής Πέτρου, (;) πατέρας της σημερινής Ασπασίας παντρεμένης στην Καλλονή και του Νίκου, κάτοικου σήμερα Μυτιλήνης.  Είναι μια φωτογραφία αίνιγμα με τόσους αγνώστους και με άγνωστη ημερομηνία και τόπο που τραβήχτηκε. Αν όμως κρίνουμε από το χρώμα, μας οδηγεί γύρω στο 1950 .

Και στη συνέχεια μια πολύ παλιά φωτογραφία , από την οικογένεια της μητέρας του Πάρι Μανάκα

ανθρώπων, όπως οι δυο γυναίκες , που δεν τις έχουν φτάσει εν ζωή ούτε οι σημερινοί εξηντάρηδες. Η Ουρανία Γελαγώτη και η Βηθλεέμ Γιαλοπούλη , όπως ο Γιάννης Γιαλοπούλης  και η Ιγνατία Γελαγώτη σε νεαρή ηλικία . Υπάρχει παλιότερη φωτογραφία στο χωριό ;
Θα το δείξει το μέλλον !

Νέος Σύλλογος της Λαφιώνας

Αναγγέλθηκε αυτές τις μέρες από τη νέα μας πρόεδρο, που ανέλαβε τα καθήκοντά της με το νέο έτος ,ότι βρίσκεται "στα σκαριά" η δημιουργία ενός συλλόγου για τη Λαφιώνα με δική της πρωτοβουλία , ενός πολιτιστικού συλλόγου που θα έχει να κάνει με το παρελθόν αλλά περισσότερο με το παρόν και το μέλλον του χωριού. Κατ' αρχήν πρέπει να ευχηθούμε στη Βίκη καλή χρονιά, χρόνια πολλά για την ονομαστική της γιορτή και καλή δύναμη στο έργο που αναλαμβάνει σε καιρούς δύσκολους και παράξενους.
Σ' έναν αχανή, για την αρχή τουλάχιστον, Δήμο Λέσβου, όπου ακόμα και τα μεγάλα χωριά που ήταν Δήμοι με τον Καποδίστρια, δηλώνουν ότι φοβούνται να μη χαθούν στα πλαίσια του Καλλικράτη, πόσο περισσότερο να τρέμει ένα χωριουδάκι σαν τη Λαφιώνα μας, για απραξία και αφάνεια . Με τις σκέψεις αυτές ένας σύλλογος ανθρώπων του χωριού, θα μπορούσε να προωθεί τα συμφέροντά του και να παρακινεί όλους για παρουσία στα πράγματα, να αναδεικνύει τα προβλήματα και να καλλιεργεί  ό,τι καλό πρέπει να μένει και να μην ξεχνιέται μέσα στο χρόνο.
Στις 8 Ιανουαρίου οι ενδιαφερόμενοι θα συναντηθούν στο χωριό με δικηγόρο για το θέμα του καταστατικού και η διαδικασία θα προχωρήσει με τα γραφειοκρατικά θέματα.
Όσοι πιστοί μπορούν να προσέλθουν .

Καλή χρονιά και δύναμη στις δυσκολίες !!!!