Η Λαφιώνα στις ειδήσεις των εφημερίδων των ετών 1919 & 1923

Από τον ιστότοπο http://dspace.cplm.gr/ του Πανεπιστημίου Αιγαίου, εξυπηρετούνται οι δυο Δημόσιες Βιβλιοθήκες Μυτιλήνης και Μηθύμνης και εκεί έχουν αναρτηθεί  ψηφιοποιημένες παλιές εφημερίδες της Μυτιλήνης. 

Σ΄αυτό τον ιστότοπο κληθήκαμε, από την υπεύθυνη των δυο Βιβλιοθηκών να αναρτήσουμε αφού ψηφιοποιήσουμε τον δίτομο Εκκλησιαστικό Κώδικα της Λαφιώνας, ώστε να έχει πρόσβαση ο κάθε ενδιαφερόμενος.  
Η όλη προσπάθεια  εντάσσεται σε σχολικό πρόγραμμα του Γυμνασίου Πέτρας. 

Σε δυο ψηφιοποιημένες εφημερίδες αυτού του κόμβου των Βιβλιοθηκών μας, βρέθηκαν από μια αναφορά στην καθεμιά για τη Λαφιώνα, πράγμα ενδιαφέρον για την κατάσταση του χωριού την εποχή πριν την ανταλλαγή των πληθυσμών και στη άλλη εφημερίδα ένα χρόνο μετά.

  Α ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΛΟΓΟΣ. 


 Είναι η πρώτη εφημερίδα, που στο φύλλο  27/9/1919 αναφέρει ότι καταρτίστηκε Κοινοτικό Συμβούλιο "της νεοαναγνωρισθείσης Κοινότητος Λαφιώνος, εκ των εξής κ.κ. Γ. Παπαδάκη ως προέδρου, Γ. Αλεξάνδρου, Θ. Βαγή, Ν. Χ΄' Ελευθερίου και Α. Κράλογλου ως συμβούλων".

Το νέο στοιχείο που έχουμε εδώ για την ιστορία, αποτελεί η λέξη "νεοαναγνωρισθείσα"  για την κοινότητα του χωριού.
Η πρώτη σφραγίδα που έχουμε για την Κοινότητα έχει ημερομηνία 1912, που πρέπει να σημαίνει ότι είχαμε νόμιμη κοινότητα από τότε.
Άρα μένει ως ερωτηματικό το γιατί χρειάστηκε επαναγνώριση το 1919 από τις ελληνικές αρχές. Στην πραγματικότητα μας λείπουν στοιχεία, που πολύ πιθανόν  να υπάρχουν στο αρχείο της Κοινότητας.

Το τέλος της τελευταίας πράξης του 2ου τόμου του Εκκλ. Κώδικα με τις δυο σφραγίδες, της Κοινότητας με ημερ: 1912 και η άλλη της Εκκλησίας του χωριού. Ο πρόεδρος που υπογράφει είναι ο Γ. Παπαδάκης και τα μέλη του Συμβουλίου σχεδόν τα ίδια.

Β

Η επόμενη Εφημερίδα με αναφορά στη Λαφιώνα είναι η "ΣΑΛΠΙΓΞ"  της 22/1/1923.
Γράφει στη στήλη "ΕΠΙΤΟΠΙΑ"  για το τηλεγράφημα του Νομογεωπόνου, που περιοδεύει την επαρχία και διαπιστώνει θανατηφόρο "Επιζωοτία" δηλαδή επιδημία στα ζώα, της ευρύτερης περιοχής της Λαφιώνας και ειδικά στα "Γέλοια", όπου είχαν πεθάνει 30 βόδια.  

                    

Παγανιστικά ιερά στη Λαφιώνα

Παγανισμός (από το λατινικό paganus: άνθρωπος της υπαίθρου) είναι όρος που προσδιορίζει τις πολυθεϊστικές θρησκείες.
Η λέξη Παγανισμός προέρχεται απ’ το λατινικό pagani, που σημαίνει άνθρωπος του αγρού, της εξοχής. Μακριά απ’ τα χωριά –κυρίως στα δάση- γιόρταζαν οι λαοί της Ευρώπης τους θεούς των προγόνων τους.

Η λέξη Παγανισμός σε πολλά ελληνικά λεξικά ταυτίζεται με την ειδωλολατρία. 

Στα σωζόμενα σήμερα παρόμοια ιερά στην Ελλάδα, ακολουθούνται από στοιχεία λαϊκής θρησκείας και έχουν αναμειχθεί και χριστιανικά στοιχεία.


Σε όλο το νησί της Λέσβου συναντούμε τόπους παράξενους για έναν συνηθισμένο χριστιανό, που επιθυμούν με διάφορους τρόπους να λατρέψουν το θείο στοιχείο.
Και αυτοί οι τόποι είναι βράχοι, σπηλιές δέντρα ή σωροί από πέτρες, ξεροτρόχαλοι τοίχοι, χαμηλοί ή αψηλοί, άστεγα κτίσματα.
Εκεί ανάβουν κεριά και καντήλια, φανάρια, σταυροκοπιούνται και ασπάζονται τα ξύλα ή τα βράχια, τις πέτρες, χρόνια τώρα και αιώνες (Π. Σ. Παρασκευαϊδης).
Μερικές φορές φέρνουν και εικόνες, που με τον καιρό γίνονται άχρωμες ή σκέτο χαρτόνι ή ξύλο αλλά συνεχίζουν να λατρεύουν οι πιστοί ανεικονικά και απρόσωπα το θείο.
Ένα πολύ κοινό στοιχείο του τρόπου και των τόπων αυτών λατρείας είναι η συχνή παρουσία  μιας βελανιδιάς, που και στα αρχαία ιερά ήταν απαραίτητη .

Άγιος Δημήτριος&Νέστορας Πέτρα

Άγιος Γεώργιος ο Κορτσιανός

Άγιος Θεράποντας Λαφιώνα

Με τον ίδιο τρόπο υπάρχουν και στη Λαφιώνα τουλάχιστον τρεις παρόμοιοι τόποι, που ακολουθούν τους προαναφερθέντες τρόπους λατρείας, για να μην προσθέσουμε τη σπηλιά του Αγίου Αλεξάνδρου στην ομώνυμη περιοχή του χωριού, ή τη θέση του αίματος του Άγιου Γιάννη του Προδρόμου στα βράχια νότια του εξωκλησιού, που ίσως ξεφεύγουν απ τον κανόνα.  

Ο Αη Πλάτανος

Στη νότια άκρη του χωριού, απέναντι από το σπίτι του Α. Ράλλη βρίσκεται ανάμεσα σε βράχους ένα μικρό προσκυνητάρι μοντέρνας κατασκευής σε σχήμα παρεκκλησίου , που αντικατέστησε σκόρπιες εικόνες και καντήλια παλιά από απροσδιόριστη εποχή.
Είναι ένα από τα τρία παγανιστικά ιερά της Λαφιώνας, που πολύ πιθανόν να έρχεται η λατρεία τους από εποχή παλιότερη απ ό,τι θα μπορούσαμε να υποθέσουμε.
Τιμάται ο Άγιος Πλάτανος από πολύ παλιά και η Ελένη Μόσχου απ το χωριό, που μας μίλησε, συνέδεσε τη λατρεία του συγκεκριμένου αγίου με την Ερασμία (Ρισμία), που συγχωρέθηκε πριν πενήντα σχεδόν χρόνια. Αυτή λέει τον είδε τον άγιο δυο τρεις φορές και καθόρισε να τιμάται.
Οι σημερινοί κάτοικοι συνεχίζουν να τον θυμούνται και ανάβουν το καντήλι στο νέο προσκυνητάρι, που έστησαν προς τιμήν του.
Η εκκλησία του Χριστού μάλλον αγνοεί την ύπαρξη ενός τέτοιου αγίου και δεν είναι ο μόνος. Τον ξέρει όμως η Λαφιώνα.
Αν πρόκειται για λαϊκή λατρεία ή παμπάλαια παγανιστική θέση, που σέβονταν οι πρόγονοί μας πριν τον χριστιανισμό, δεν θα το μάθουμε ποτέ.

.

  Το Αγιασματέλ (αγιασματέλι, μικρό αγίασμα)

Μερικά μέτρα πιο κάτω από τον Άη Πλάτανο στην ίδια ποταμιά, που διατρέχει την πλευρά αυτή του χωριού βρίσκεται μια πηγή νερού στη ρίζα βράχου, που δεν έχει σταματήσει εδώ και πολλά χρόνια.

Σχηματίζει μια μικρή φυσική στέρνα, που πάντα γεμάτη, ποτίζει το περιβόλι, στο οποίο ανήκει, με λεύκες και άλλα δένδρα.

Εδώ αισθάνονταν οι κάτοικοι του χωριού μας την θεία παρουσία, όπως πάντα οι Έλληνες, στις πηγές και στις ποταμιές.

Δεν τιμάται κάποιος άγιος στο σημείο αυτό άλλα θεωρείται ιερό και  το νερό εκλαμβάνεται ως αγίασμα.

Υπήρχε από πάντα, απ’ όσο μπορούν να θυμηθούν οι παλιότεροι του χωριού. Υπήρχαν επίσης πάντα εικόνες του Χριστού και της Παναγίας και τελευταία, ακολουθώντας τη συνήθεια, στήθηκε μεταλλικό προσκυνητάρι.
Σύμφωνα πάλι με τις μαρτυρίες της Ελένης Μόσχου, εκεί έφερναν οι μητέρες το «άγιο μύρο» των παιδιών μετά τη Βάπτιση. Ίσως να εννοείται εδώ, ότι άφηναν στη θέση αυτή ρούχα από τη Βάπτιση του παιδιού.  
Σύμφωνα δε με τις μνήμες από τη γιαγιά της Αριάνας, της  Αριάδνης, στο αγίασμα έπλεναν τα ρουχαλάκια των παιδιών μετά τη βάπτιση. Η παράδοση λέει ότι το πρώτο πλύσιμο πρέπει να γίνει στη θάλασσα.  "Θυμάμαι την γιαγιά Αριάδνη που το έλεγε και μου το επιβεβαίωσε και η μαμά μου, ότι το έκανε και η ίδια".

Γενικά η λαγκαδιά αυτή, που ξεκινούσε απ το σπίτι του Σωτήρη και της Δέσποινας (Ιπποκράταινας)  μέχρι και πιο κάτω  από το ελαιοτριβείο του χωριού, ήταν περιοχή και άλλων παγανιστικών παραδόσεων και ιστοριών κατά τους παλιούς  χρόνους. Και όπως οι αρχαίοι Έλληνες,  και οι δικοί μας, έβλεπαν, να υπάρχουν Νεράιδες, που ανέβαιναν στο χωριό κατά μια άλλη διήγηση, για να πάρουν μερικές φορές νεογέννητα κορίτσια αφού δεν μπορούσαν οι ίδιες να γεννήσουν.

Ο Άη Θεράπης

  

Το τρίτο παγανιστικό ιερό του χωριού μας είναι αυτό, που βρίσκεται μετά το κοιμητήριο, δίπλα στον δημόσιο δρόμο, στο λόφο ιδιοκτησίας Σκανδάλη.

Αποτελείται από μια σύνθεση βράχων έτσι ώστε να δημιουργείται πέρασμα ανάμεσά τους,  και το σημείο αυτό θεωρείται  προσκύνημα για τον Άγιο Θεράπη. 

 

Μπροστά στο πέρασμα εγκατεστημένα από χρόνια κάποια φθαρμένα εικονίσματα και μεταλλικά φανάρια για το καντήλι των Αγίων.

Από παιδιά θυμούμαστε τη συνήθεια να περνάμε από την τρύπα του βράχου τρεις φορές και να αφήνουμε τρίχα απ το κεφάλι μας, όπως έκαναν οι μεγαλύτεροι.

 Αυτό το είδος του περάσματος το ονομαζόμενο «ζουρόπετρα», όπως στον Άγιο Κήρυκο (΄Αϊ Τσηρκό) στον Μανταμάδο και την Αγ. Παρασκευή του χωριού Αγ. Παρασκευής είναι  που λειτουργεί θεραπευτικά και αποκτούν τη δύναμη που ζητούν ή τη θεραπεία για ασθένεια που έχουν.

 Ή αφήνουν τρίχες από το κεφάλι τους, ή αλλού, κάποιο κουρέλι του ασθενούς, όπως στον Αη Θεράπη του κόλπου Γέρας, για να μείνει εκεί και η αρρώστια. 

Αυτό κάναμε και εμείς παιδιά ακόμα, σαν παιχνίδι, όταν βρισκόμασταν εκεί.

Και τα τρία αυτά προσκυνήματα της Λαφιώνας έχουν σχέση με λιθολατρεία ή βραχολατρεία γιατί και στα τρία το κοινό σημείο είναι η παρουσία των βράχων.

Το όνομα Λαφιώνα (2)

Ο Λαφιώνας  ή  η Λαφιώνα ;

(Κώδικας. 4η δημοσίευση)

    Ο νεολογισμός που έχει κυκλοφορήσει τα τελευταία χρόνια, και θέλει το όνομα του χωριού ως "ο Λαφιώνας", αρσενικό όνομα, μας θέτει εδώ και χρόνια εν απορία, ηχεί πολύ παράξενο στα αυτιά μας και δεν υπάρχει εύκολη εξήγηση στο πότε και γιατί άρχισε και από ποια Νομαρχιακή τότε υπηρεσία .

Και σίγουρα οφείλεται σε κρατική υπηρεσία, γιατί οι χωριανοί μας πάντα αποκαλούσαν το  χωριό τους: Η Λαφιώνα

    Από την πρώτη στιγμή που ξεφυλλίσαμε τον Εκκλησ.Κώδικα, ανάμεσα στα άλλα θέματα που θα θέλαμε να τον συμβουλευτούμε, προσθέταμε και το θέμα του ονόματος του χωριού.

     Έχοντας διαβάσει τις περισσότερες από τις 196 χειρόγραφες πράξεις των δυο τόμων, το όνομα του χωριού παρουσιάζεται πολλές φορές αλλά πάντα χωρίς άρθρο, που θα μπορούσε να μαρτυρήσει το γένος. 

π.χ. Υπογράφει στην εισαγωγή ο Πρωτοσύγκελος της Μητρόπολης:

αωξΓ Σεπτεβρ# Ζ λαθιώνη   δηλαδή: 1863 Σεπτεμβρίου 7  εν Λαθιώνι .  

και προχωρώντας στις ημερομηνίες συναντούμε το όνομα ως:

1864.............. λαθιώνας αλλά και λαφιών

1866.............. λαθιών

1868.............. λαφιώ#

1869.............. λαφιών

1871.............. εν λαφιώνα

1873.............. κοινότης λαφιόνα  και λαφιώνα

1876.............. εν λαφγιόνα, (το γράφει ο εκ Πέτρας δάσκαλος Μιχαήλος μακρι Γιανάκης)

1880.............. εν λαθιώνι

1881.............. εν λαφιώνα
1893.............. Εν Λαφιώνι
1897.............. εν χωρίου λαθιώνας  (είναι πτώση γενική;)
1900-1902.... Εν Λαθιώνι
κλπ.

    Με σκοπό να υποστηρίξουμε τη γνώμη της προφορικής παράδοσης, που θέλει το όνομα της Λαφιώνας να είναι θηλυκό, όπως το κληρονομήσαμε από τους γονείς και τους παππούδες μας παραθέτουμε δυο στοιχεία που βρίσκονται στον πρώτο τόμο του κώδικα.

1. Η 44η πράξη του πρώτου τόμου τελειώνει όπως φαίνεται:

Υπογράφουν με τα ονόματά τους τρεις μάρτυρες και στο τέλος ο ιερέας : 
                 παπά Παναγιότις εφιμέριος λαθιόνας 
Το όνομα "λαθιόνας" είναι σε πτώση γενική του  ονόματος η λαθιόνα.
Αν ήταν ο λαθιόνας θα έκανε στη γενική πτώση λαθιόνα και όχι λαθιόνας.



2. Στη 16η πράξη έχουμε τη μοναδική φορά που συναντούμε το όνομα Λαφιώνα με άρθρο!

Πρόκειται για το προικοσύμφωνο του Βασιλείου Ζαφειρίου από το 1866 που αρραβωνιάζει την κόρη του Καλλιόπη με τον Νικόλαο Γιαννάκη από την Άργενο και εκτός άλλων προικίζει την κόρη:

 Α ον Το οσπίτιον καθώς ευρίσκεται, η δε σκέπαση θα αλλάξει και θα χωρίσει και ένα μέρος νοντά.
 Β ον  Όσα πράγματα ευρίσκονται  εις την λαθιώνα  είναι των δυο θυγατέρων μου εκτός η πιτζούλα.
κλπ

    Έχουμε λοιπόν τη λαϊκή μαρτυρία, γραπτή παράδοση του χωριού μας, ότι από τόσο παλιά το όνομά του ήταν αυτό που ακούγεται και σήμερα, με φ ή με θ και με θηλυκό άρθρο : Η Λαφιώνα .

Οι πρόσφυγες της Μικρασίας και η Λαφιώνα.

      Αυτές τις μέρες του Σεπτέμβρη θυμάται η χώρα μας και τιμά το ιστορικό του ξεριζωμού των ελληνικών πληθυσμών από τη Μικρασία. 
Θύμησες παλιές και διηγήσεις που έμειναν στ' αυτιά μας από τους παλιούς που έζησαν το διωγμό του '14 ή του '22.

     Η Λέσβος έχει με το θέμα της προσφυγιάς αυτής ιδιαίτερη σχέση, γιατί πάντα αισθανόταν με τα απέναντι παράλια μια ενότητα πολιτική, κοινωνική ή οικονομική αλλά και επειδή δέχτηκε το μεγαλύτερο κύμα των εκδιωχθέντων δυσανάλογο των δυνάμεων περίθαλψης, που είχε.

Μυτιλήνη τέλος του 19ου.

     
       Η Λαφιώνα, όπως και άλλα χωριά, είχαν ανθρώπους που εργάζονταν απέναντι και αποκτούσαν χρήματα και ακίνητη περιουσία στη Μικρή Ασία, με την οικογένεια στο χωριό. Στην ανταλλαγή έχασαν μόνο εργασία και περιουσία.  
Υπήρχαν όμως και άλλοι, που έμεναν μόνιμα με την οικογένεια στην ανατολή (όπως την ονόμαζαν), και με τα γεγονότα της μικρασιατικής καταστροφής και την ανταλλαγή των πληθυσμών, έχασαν ανθρώπους, μέλη των οικογενειών τους. 
Σ΄αυτήν την κατηγορία ανήκει ο ιερέας του Καραγατσίου Ιγνάτιος Μουμτζής με οχτώ παιδιά, εκ των οποίων γνωρίζαμε τον Ευριπίδη Μουμτζή (σύζυγος Αναστασίας) και την Χριστονύμφη (σύζυγος Ε. Αγγελόγλου) αλλά και άλλες οικογένειες όπως των Παπάζογλου Καρακάση, Κυπαρίσση, Χαρέμη, Ψωμόγλου, Αυγερινού, και πολλές άλλες που θα πρέπει να ερευνηθεί ειδικά, στα έγγραφα της κοινότητας ή και αλλού.

     Στον Κώδικα του χωριού μας δηλώνεται από νωρίς, με τα προικοσύμφωνα των ετών 1860 μέχρι και 1912 μια σχέση με τα απέναντι παράλια και ειδικά με την περιοχή του Καραγάτς. 

(Karaağaç)

Η Λέσβος και τα απέναντι παράλια με το Καραγάτς

Το χωριό Καραγάτσι, (σημαίνει στα ελληνικά "μαύρο δέντρο") βρίσκεται στον Αδραμυττηνό κόλπο μέσα σε εύφορη πεδιάδα.  

Το Καραγάτς με την περιοχή του, από δορυφόρο.

      Τα περισσότερα αν όχι όλα τα προικοσύμφωνα της εποχής αυτής έχουν να προικίζουν σε απογόνους ένα ή και περισσότερα κτήματα με ελιές στην περιοχή του "Καρά-αγάτς". 

Άποψη του χωριού σήμερα.

Ένα παλιό σπίτι από το Καραγάτς.

Και μεταφέρω κάποια για παράδειγμα:

-Βασίλειος Ζαφειρίου προικοδοτεί το 1886 την θυγατέρα του Καλλιόπη και τον γαμβρό του Νικόλαο Γιαννάκη (από Άργυνου), κτήμα με εκατό ελαιόδενδρα εις περιοχήν Καραγκιόζογλου Καραγατσίου .


-Διαμάντη Αντωνίου και Δημ. Κωνσταντίνου, το 1871 προικοδοτούν την θυγατέρα τους Στρατηγούδα και τον Ανεστάση Ιωάννου, εβδομήντα ελαιόδενδρα εις Ανατολήν χωρίον Καραγάτσιον .

- Το 1887 στις 3 Απριλίου γίνεται το προικοσύμφωνο για τον Φώτη Ανδρέου Κράλογλου και την Μαριάνθη Παναγιώτου, οι οποίοι εκτός από το χωράφι στην "Πλακούρα", προικοδοτούνται και με το "εις Ανατολήν χωρίου Καραγατσίου ελαιόκτημα ονομαζόμενον Τζαμιλίκι προίκα και αγορά (του πατρός), καθώς υπάρχει", όπως και το ελαιόκτημα "εις τρεις τσισμέδες με 14 ελαιόδενδρα, αγορά από τον Μετίμ εφέντη, και το χωράφιον ονομαζόμενον Κολγλουκ εις Σαρκιόι, ως καθώς ευρίσκεται".

- Στον αρραβώνα του Παναγιώτη Ν. Σουβλερού με την Πηνελόπη Πέτρου, προικοδοτείται μεταξύ άλλων και το μερίδιο του πατρός της νύφης, επί ενός μαγαζιού στο Καραγάτσι, που συνορεύει με κτίσμα του Ευριπίδη Ευστρατίου και από δυο πλευρές με δρόμο.

Και τελευταίο από τα δεκάδες παραδείγματα:

- Η Διαθήκη του Ευστρατίου Παναγιώτη Ασπρομάλλη, στις 20 Μαΐου του 1907,  κατοίκου Λαφιώνος, που διαθέτει στα παιδιά του, εκτός από την ακίνητη περιουσία του στην περιοχή Λαφιώνα - Πέτρα και επτά ακόμη κτήματα που βρίσκονται μεταξύ του Καραγατσίου και Μπουρχάνιε.

Η οδός από Καρααγάτς  προς Μπουρχάνιε. Παντού ελαιώνες. Κάπου κοντά θα ήταν και οι ιδιοκτησίες των συγχωριανών μας.

 Επισκεφτήκαμε την περιοχή τον Μάιο του 2014, προσκύνημα στα χώματα των παππούδων και προ παππούδων. Το χωριό Καράαγάτς παραμένει μικρό, σχετικά με την ανάπτυξη που σημειώνει η περιοχή και ακόμα περισσότερο με την Μπουρχάνιε, πρώην Κεμέρ, που είναι πλέον μεγάλη πόλη.   

26 Ιουλίου της Αγίας Παρασκευής

Για την Αγία Παρασκευή
 
H Αγία Παρασκευή γεννήθηκε τον β΄ µ.Χ. αιώνα σε ένα προάστιο της Ρώµης
από χριστιανούς και εύπορους γονείς, τον Αγαθόνικο και την Πολιτεία, οι οποίοι την
ανέθρεψαν χριστιανικά. Έτσι από µικρή αποφάσισε να αφιερώσει τον εαυτό της
στον Χριστό και στη βοήθεια των συνανθρώπων της και προετοιµαζόταν κατάλληλα
γι’ αυτό µε τη μελέτη της Αγίας Γραφής.


Στα είκοσί της χρόνια πέθανε ο πατέρας της, οπότε ως κληρονόµος της µεγάλης περιουσίας του µπορούσε πλέον να πραγµατοποιήσει το όνειρό της. 
Η κοινωνική και οικονοµική της θέση της έδινε εύκολη πρόσβαση στην κοινωνία της Ρώµης, οπότε εκτός από το τεράστιο φιλανθρωπικό της έργο είχε και τη δυνατότητα να οργανώνει συζητήσεις και να κηρύττει το Ευαγγέλιο του Χριστού.

Η δράση της αυτή όµως καταγγέλθηκε στις ρωµαϊκές αρχές, µε αποτέλεσµα να
συλληφθεί και να βασανιστεί σκληρά. Λέγεται ότι ο ίδιος ο αυτοκράτορας Αντωνίνος
 εντυπωσιάστηκε ιδιαίτερα από τη σοφία και την καρτερικότητα της Παρασκευής
 και την άφησε ελεύθερη. Ίσως σ’ αυτό να οφείλεται και η ανεκτική στάση που
ο Αντωνίνος κράτησε στη συνέχεια απέναντι στους χριστιανούς, κάτι που
του προσέδωσε το παρωνύµιο “Πίος” (= Ευσεβής). 

Επί του διαδόχου όµως του Αντωνίνου, του Μάρκου Αυρηλίου, η Παρασκευή
συνελήφθη και πάλι και µετά από φρικτά βασανιστήρια αποκεφαλίστηκε.

Ο ρόλος της αγίας Παρασκευής στη διάδοση του Ευαγγελίου στη Ρώµη και στην
Ιταλία υπήρξε πραγµατικά καθοριστικός. Ο ζήλος της και ο αγώνας της, που
έφτασε µέχρι την προσφορά του ίδιου του εαυτού της, στήριξαν και δυνάµωσαν την
τοπική εκκλησία της εποχής, και σύντοµα κατέστησαν τη χριστιανική πίστη
γνωστή στα πέρατα της οικουµένη.

 Το πανηγύρι στη γιορτή της αγίας το ετοιμάζουν οι κάτοικοι της Λαφιώνας από καιρό και το περιμένουν με λαχτάρα κάθε χρόνο.
Σίγουρα θα υπάρχουν πολλές φωτογραφίες στα συρτάρια του χωριού από τα παλιά, έως πολύ παλιά χρόνια με στιγμιότυπα από πανηγύρια της Αγίας μας.
Οι φωτογραφίες είναι αυτές που φέρνουν σε μας, ολοκληρωμένη γεύση του παρελθόντος.
Κάποιες παλιές έχουν έρθει στο φως με τη φροντίδα χωριανών μας που έχουν ευαισθητοποιηθεί στο θέμα αυτό.
Τι παραθέτω ανάμεσα στις καινούριες που σχετίζονται με τη γιορτή της Αγ. Παρασκευής. 

Η φωτογραφία αυτή (που φταίω εγώ για την κακή ποιότητά της), ανήκει στη Μαίρη Γιαλοπούλη και νομίζω δεν μπορεί προς το παρόν να χρονολογηθεί. Σίγουρα πριν το 1950.
Πρέπει να σημειωθεί η λαμπρότητα της περίστασης  με τους τρεις ιερείς και τον Μητροπολίτη, τα εξαπτέρυγα το λαό, στη θέση της μικρής ελιάς στην Α. Παρασκευή.
Παρόν και ο Ράλλης νονός του Λάκη Ράλλη.




     
 

Η φωτογραφία είναι μεταξύ  1960-70.
Όλα τα πρόσωπα γνωστά. Η παλιά εικόνα στα χέρια του αείμνηστου Ματθαίου. Τα παλιά μας καζάνια. Η μαρτυριά στα πέτα των πανηγυριωτών, Η συμπάθειά μου ο Παναγής!

Ανδρέας Παπάζογλου και Ιγνάτιος Λαζανάς επί το έργον στο παραδοσιακό και παλικαρίσιο χτύπημσ του κισκέκ! ( Πότε;)

Οικογενειακή φωτογραφία του 1959. Η ελιά της Αγιαπαρασκευής και στην πόρτα η αδερφή του αείμνηστου Ιγν. Κικιλή.

Και αυτή  απ τις φωτογραφίες των γονιών μου, με τους περισσότερους να μην υπάρχουν εν ζωή από το πανηγύρι της Αγίας Παρασκευής το 1960. Ο Ηρακλής κι εγώ σε πρώτο πλάνο!

                         Και αυτή φωτογραφία των γονιών μου.  Από το πανηγύρι του 1969.

Πάνος Καρανδάνης ο προεξάρχων του πανηγυριού

                 Η γειτονιά της Αγίας Παρασκευής με τα ψηλά δέντρα στο μέσον του χωριού.

Η είσοδος

Η άκρη της αυλής με τη θέα.

το κέντρο της αυλής

Η αφιερωμένη βρύση

Ο Χρήστος με την Εύα πάνε να προσκυνήσουν

Ο Ματθαίος

Ο Άγγελος

Ο αξέχαστος Δημητράκης στο κεσκέκ






η ψυχή του παραδοσιακού φαγητού θα λείπει φέτος

Τα παλικάρια 

                                                                    Η παρέα

Οι διεθνείς παρατηρητές




Τέλος